Kto bogatemu zabroni?Podejrzenia wyszły z cienia.

Proszę mi nie pisać, że nic co piękne nie trwa wiecznie, bo sieknę między oczy. Jak na razie taka mądrość życiowa wogle do mnie nie dociera. Każdy dzień jest jak pudełko czekoladek, nie wiesz na jaką  trafisz. Cała ta powyższa mądrość dotyczy czasu PO zabiegach, rzecz jasna.
O czym by tu dzisiaj ?
Dziś mamy pogodę jak na riwierze włoskiej. Wszyscy roztopieni. Dlatego zamieniłam zabieg żelowych, GORĄCYCH okładów kręgosłupa, na magnetronik kolana prawego, które już otrzymuje miejscowe chłodzenie.Kolano w sanatorium musi być sprawne, bo wiadomo. No!

Zajęcia na basenie, z którego wogle bym nie wyłaziła, trwają o wiele za krótko. Instruktor jest mega przystojny, ale ważniejsze... mega sympatyczny i zawsze uśmiechnięty. Na resztę personelu również nie mogę narzekać. Nawet sprzątaczki są spoko. Jedyne starcie jak do tej pory, miałam z wykupionym masażem.
Przed gabinetem zjawiłam się parę minut przed... czekałam i czekałam i czekałam. Po pół godz. wyszedł masażysta i rzucił do mnie - A co? Pani tu śpi? Zbaraniałam dokumentnie. Z trudem tłumiąc toczącą  pianę, weszłam do gabinetu i grzecznie spytałam, czy zostanę obsłużona?
- Proszę przyjść po obiedzie- usłyszałam
"ORZESZTYWMORDE!! "- wypadłam na korytarz mielląc w ustach niecenzuralne słowa. -
" Ooooooo... takiego wała !"  -rzuciłam gest w kierunku swego odbicia. W sumie bez sensu, przecież masażysta mnie nie widział.
Kolejnego dnia ...
- Miała pani przyjść po obiedzie. 
- Nie przyszłam, bo byłam umówiona- 
"Płacę, więc możecie mnie cmoknąć w klapka. Ha!"
W następnym dniu, również musiałam czekać. Wpieniłam się, pooddychałam do torebki i siedziałam dalej. Kurde no. Mogłabym zrezygnować choćby i dziś, gdyby masażysta nie masował tak .... mmmraaaaauuuu. Ech. Życie jest mega skomplikowane.
Za to niektórzy kuracjusze, to buce, żeby nie rzec, debile. Ale nie o tym, bo nie chcę psuć nastroju. Na wieczorku zapoznawczym raczej nic szczególnego się nie wydarzyło, bo go już nie pamiętam. Za to fajfy w renomowanej miejscówce, zapadły w pamięć całej naszej czwórce.
Na samym początku, Renia wlądowała w ramionach  Grzegorza. Słuchajcie, przetańczyli ze sobą prawie dwie godziny. NON STOP. Widziałyśmy jak oboje ociekają potem, jednak nadal trwają w tanecznym uścisku. Trzeba przyznać,że dobrze im szło.Niestety, trza lecieć było biegusiem na kolację.
Po  kolacji zebrałyśmy się wszystkie, by przegadać ostatnie godziny . Wszystkie wlepiłyśmy oczy w Renię, czekając z zapartym tchem na informację o partnerze. A ona skromnie wyznała, iż tańczył tak dobrze, jak nigdy żaden, ale o tym to i bez wyznań wiedziałyśmy. No i w końcu poleciała petarda. Koleżanka podzieliła się z nami przeczuciem, iż Grzegorz był księdzem. Spojrzałyśmy na siebie i kulki się zderzyły. W sumie mogło tak być, bo Renia wyglądała z upiętym warkoczem i grzeczną bluzeczką pod samą szyję, jak katechetka. Nie trzeba być matematykiem, by dodać oba fakty do siebie. No!
Ten wieczór spędzałyśmy w naszym ośrodku, gdyż tańce odbywały się na łonie, tuż obok. Zajęłyśmy miejsce przy stoliku i nagle jedna z nas dostrzegła Grzegorza, który z taką jakby nieśmiałością zbliżał się w naszą stronę. Spojrzałyśmy.... taaaaaa... to musiał być ksiądz. Czarne spodnie w kant, półbuty czarne na wysokim koturnie ( Grzesiu nie grzeszył wzrostem) ale kluczowa okazała się koszulka polo. Wandziulek nasz ( znaczy Wanda) jest obyty z koszulkami księżowskimi, gdyż albowiem wykonuje usługi pralnicze.
Niestety, ziarno podejrzeń trafiło na podatny grunt i każda z nas, wpatrując się w przybysza jak w sroka w gnat, zastanawiała się, czy aby w rodzimej parafii, Grzesiu okazyjnie nie przebywał... na rekolekcjach czy cuś.
Dziś wiemy, że Grzesiu  na 100 procent nie jest księdzem.
Choć kiedyś był. Ha!