Skąpe blondyny i zaczarowana walizka.

Powiem krótko... JEST ZA JE BIŚ CIE. Łączę się z Wami z ośrodka sanatoryjnego. Co prawda pogoda pod zdechłym Azorkiem, ale jaka atmosfera w środku.... boszszsz. Czuję się jak na półkoloniach w podstawówce.Trafiłam na taką ekipę, że lepiej być nie mogło. Ale od początku.
Ze skierowaniem nie miałam problemów... rok minął, więc sie należy, jak żabie bajoro. Jednakże pierwotnie miałam jechać we wrześniu, bo zaznaczyłam ten miesiąc w skierowaniu. Na szczęście zdecydowałam się na przełom maja i czerwca. Podróż męcząca, gdyż albowiem nie spałam w noc poprzedzającą poranny wyjazd... wiem, wiem gupia jestem i już. Dobra. Pomińmy.

Ponieważ jestem osobą dość kontaktową, w autobusie poznałam moją imienniczkę, z którą przegadałam całą drogę. Niestety tym razem nie jechała do sanatorium, ale przekazała całą wiedzę jaką dysponowała na temat okolicy mojego zakwaterowania. Pełna dobrych przeczuć wysiadłam na przystanku docelowym. Podczas tej czynności, poznałam Grażynę. Grażyna miała taką walizę, że pan kierowca, aż jęknął, gdy próbował wydobyć ją z bagażnika. Oczywiście prócz wspomnianej kuracjuszki, wysiadały również inne.
 Podzieliłam się wiedzą, że do naszego ośrodka jest ostro pod górę, więc lepiej  byłoby  podjechać taryfą. W tym momencie Grażyna stwierdziła, że to tylko kawałeczek, więc po co tracić kasę. Trudno było oponować z takim praktycznym podejściem, bo wiadomo, w sanatorium każdy grosz się liczy.
 Ruszyłyśmy z wiarą, iż nie taki diabeł straszny, jak go malują. Moje dwa czemodany, nie były zbyt ciężkie, jednakże ciągnąc je pod górę czułam, jak ciężar ich rósł, wprost proporcjonalnie do przemierzanej drogi. Za to Grażyna ledwie dyszała, ciągnąc swoją " gdańską szafę" Nagle, minęła nas kuracjuszka z niezbyt dużą torbą i plecakiem. Śmignęła jak rącza łania i tyleśmy ją widziały.
- Ta to ma kondycję- wydyszałam w kierunku Grażyny. - Yhyyy-  jęknęła, ocierając pot z czoła. Jednakże za kolejnym zakrętem, ujrzałyśmy, jak odpoczywa na ławce. Od tego momentu, wędrowałyśmy we trójkę..
No i teraz nastąpi mała retrospekcja, bo muszę opisać moje pierwsze wrażenia, co do koleżanek.
Już na pierwszy rzut oka, Grażyna nie była typową Grażyną... znaczy tą, z dowcipów. Porównała bym ją raczej, do liderki czirliderek, pięćdziesiąt lat później. Podejrzewam, że z racji tego, iż takie osoby muszą otaczać się mniej atrakcyjnymi towarzyszkami, Grażyna nie zgodziła się na wspólnie zamieszkanie ze mną w jednym pokoju (ha! wiem, wiem... jestem wzorem skromności) Przepraszała  przekonując o przyjeździe znajomej. Wiedziałam, no po prostu wiedziałam i już, że owa znajoma będzie jej przeciwieństwem w każdym calu.
Bardzo dobrze się stało, gdyż zamieszkałam z " rączą łanią" w tak zwanym " studium" ( dwa pokoje, po dwie osoby, ze wspólną łazienką i kibelkiem )
Dorotka, młodsza ode mnie z dziesięć lat, jest bardzo ugodową i sympatyczną Kaszubką. Nie chrapie, jest wesoła i najważniejsze, jest na tyle zdrowa, że codzienne potańcówki nie stanowią dla niej żadnego problemu.
Bliźniaczy pokój zajmuje Wiesława vel Wanda oraz Renata. Ta ostatnia to góralka z blond warkoczem do pasa. Natomiast Wanda, najstarsza z nas Wielkopolanka, to ciepła, duża kobieta z serduchem na dłoni i zaczarowaną walizką, która wogle nie wygląda na dużą, a z której Wandeczka wyciąga coraz to nowe ciuszki, czy też inne rzeczy, jakże przydatne w życiu codziennym. 
Wczoraj przepłakałyśmy pół nocy, na zwierzeniach. Dziś z oczami zapuchniętymi, jak żabie pipki, wkroczyłyśmy na śniadanie w okularach przeciwsłonecznych, czym doprowadziłyśmy innych do utwierdzenia się w przekonaniu, że poprzedniego wieczoru za dużo " daliśmy w palnik".
A my jak budududu NIC.Bawiłyśmy się o suchym pysku, ale JAK!!
Rozkręciłyśmy drętwe towarzystwo i poznałyśmy większość panów, przybyłych na imprezę, JESZCZE nie zapoznawczą.
*                              *                                       *                                   *
Z racji tego, iż mało mam czasu na cokolwiek poza zabiegami, lataniem po szopingach oraz wieczornych potańcówkach, wpisy będą dodawane z małym poślizgiem. Dziś już jestem po wieczorku zapoznawczym, który opiszę innym razem, ale pewności to jednak nie mam. Tak że tego, do następnego.