Idź w stronę światła. Przekażcie sobie znak pokoju.

Zawsze mam niejaki problem z początkiem wpisu, bo potem to już leci z górki. O czym by tu dzisiaj? Może pociągnę temat komercyjnego Marka. Otóż ów przystojniak mieszkał tuż obok nas. Moje wyczulone oko, dojrzało go już dnia pierwszego, kiedy wieszał pranie na wspólnym balkonie. Nadmienię, że dojście na ten sam balkon, mają aż trzy sąsiednie pokoje. Ponieważ wraz z Doronią, wstrzeliliśmy się w strefę małżeństw, byłyśmy przekonane, że jest razem z żoną. Pod koniec dnia drugiego, wpadliśmy na siebie w ciemnym korytarzu.
 A teraz mała dygresja.

 Do pokoi na pierwszym piętrze ( na którym mieszkamy) prowadzi ciemny korytarz, na końcu którego jest wyjście awaryjne. Z owego wyjścia pada nikłe światło. Wobec tego, zanim automatycznie zapalą się żarówki, idziemy w stronę światła.Ciemnym tunelem. A pokój mamy prawie na końcu. W związku z tym czujemy się tak, jak byśmy co i raz, zaliczali śmierć kliniczną.Czad.
- O, jak miło spotkać sąsiadkę - zagił.
- Tak sam sobie tu mieszkam i nie mam do kogo zagadać -ciągnął dalej.
- Marek jestem.-dodał.
I tu nastąpiło zadzierzgnięcie więzi sąsiedzkich.
Przystojniak wpadł do nas często i gęsto. Przez cały dzień. Raczył nas opowieściami o swoim dotychczasowym życiu. Muszę przyznać, iż tak wygadanego faceta, to ja dawno nie spotkałam. Natomiast wieczorami znikał, niczym kamfora. Pojawiał się natomiast tuż po 22, gdy ostatni goście, usytuowanej na naszym piętrze kawiarenki, zdążyli opuścić parkiet. Co prawda podczas jego nocnych wizyt, byłyśmy już mocno zmęczone brylowaniem na parkiecie, ale nie na tyle, aby odpuścić markowe opowieści.Nie trzeba spostrzegawczości Sherlocka Holmesa, by zorientować się, że casanowa zaprasza do swego pokoju, coraz to nowe kuracjuszki.
Zagadnięty, o takie postępowanie, zupełnie bez skrępowania, opowiadał o swoich podbojach.
Od tego momentu, czułyśmy się, jakbyśmy mieszkały w konfesjonale. Cóż. Może chłopina nie miał się komu wygadać? A może satysfakcję sprawiało mu same chwalenie się?
Tuż przed jego wyjazdem, złożył mi propozycję nie do odrzucenia. Zaprosił do swego pokoju. Oczywiście powiedziałam grzeczne senkju i gudnajd. Marek próbował jeszcze wyłudzić od Doroni mój nr. komórki. Jednakże z powodu tego, iż do tej pory nie zdążyłyśmy się wymienić namiarami do siebie, koleżanka nie udzieliła namiarów. O dziwo, mnie nie poprosił. Przed wyjazdem pożegnaliśmy się zgodnie z przepisami bon-tonu i tyle go widziałam. Aha, załatwił jeszcze w recepcji sprawę czystości spódnicy kelnerki, o której pisałam w poprzednim wpisem.
Dobre i to.
Aaaaaaa... już wiem, o czym będzie wpis następny. Notonara.