Pan Heniek zimowy hiroł. Co komu pisane...

Doprawdy staram się zrozumieć tych wszystkich malkontentów, którzy narzekają na obecny atak zimy. Staram się... i staram... i nichuchu nie mogę się wczuć. W końcu mamy zimę. Tak? To kiedy te mrozy mają doskwierać? Czyż nie teraz? Zamiast cieszyć się, że w tym roku zima zaczęła się w końcu lutego, wszyscy jęczą.
No dobra. Dzisiaj prawie kolana mi odpadły od pizgającego wiatru... bo od dołu długie kozaki, a od góry ciepły kożuszek... więc może jutro owinę kolana w onucę alboco, i będzie git.
Teraz siedzę przy kominku, otulona w wełniany koc, plus po jednym kocie na każde kolano, i da się żyć. A pamiętam jakie zimy były w ubiegłym wieku. Dokładniej w czasach, gdy byłam młoda i głupia. A za ową głupotę omal  nie zapłaciłam najwyższej ceny. I powiem wam, że zamarznąć to można ot tak ( pstrykam palcami dla efektu) Po prostu zamykasz oczy i szlus. Bryłeczka lodu. Już cię nie ma.
No to do rzeczy.


Rok 1987
Razem z grupą koleżanek, zostałam zaproszona w odwiedki ( jak się dziecię urodzi, to po chrzcinach robi się imprezkę dla znajomych, wszak trza dojeść resztki ) Wylaszczyłam się jak przystało. Żadnych tam barchanowych gaci i koszul flanelowych pod spód, lub chociażby czapki, choć był mroźny styczeń.
Po imprezie, chwiejnym krokiem, udałam się na przystanek PKS-u. Ponieważ był to ostatni kurs, autobus jechał do miasteczka, w którym imprezowałam, robił pętlę i wracał do bazy, przez moje miasteczko.  Z racji tego, iż na przystanku spotkałam znajomego, który wracał z pracy, postanowiliśmy nie marznąć i ruszyć na przeciw autobusowi. Byliśmy pomiędzy przystankami, gdy minął nas oszroniony "ogórek" Pełni nadziei, dotarliśmy do kolejnego przystanku i wypatrywaliśmy powracającego pekaesu.
Czekamy dziesięć minut, piętnaście, dwadzieścia. Robi się coraz zimniej. Starszy pan oddaje mi swój szalik, abym mogła owinąć głowę. Ale co tam głowa, ja już od pasa w dół nie czuję niczego. Kulę się, aby osłonić ciało od wiatru. Robi się jakby cieplej. Zamykam oczy. Przestaje czuć cokolwiek. Nagle szarpanie
 - Wstań, nie będziemy czekać, idziemy do domu.
 - Nie, ja zostanę. Pewnie zaraz przyjedzie. Nie dam rady już iść. Za zimno.
 -Wstań, pójdziemy. Jak będzie jechać, to zatrzymamy - przekonuje mnie ciągnąc za ręce, bym wstała. Podnoszę się. Zmarznięte nogi odmawiają posłuszeństwa. Opieram się na jego ramieniu i ruszamy.
Nie pamiętam, jak długo szliśmy 5 km. Kiedy dotarłam do domu, myślałam, ze odmroziłam sobie wszystkie członki, lecz miałam szczęście. Jak długo mamusia mnie rozgrzewała, i czym, nie pytajcie. Najważniejsze, że obyło się bez szpitala.
Tu należy napomknąć, iż " zamarzniętym ogórkiem" jechał mój chłopak, bo wiadomo.. baba pijana, to... no! Postanowił, że odtransportuje mnie osobiście do domu. Jednak na pętli autobus zamarzł. Wobec tego wziął taryfę, by wrócić do domu. I wogóle już nie myślał o mojej zamarzającej cnocie. Oczywiście dostrzegł mężczyznę stojącego przy przystanku, lecz nie mnie.
Do dziś nie mogę zrozumieć, po kij powiedział o tej wyprawie?
Chyba tylko po to, aby każdej zimy przypominała, że gdyby nie pan Heniek, to został by starym kawalerem.