Dla odmiany bliskość ściany. Domorosły ekonomista.

Jak to mówią, przysłowia mądrością narodów. I ta mądrość niejednokrotnie błyska mi po oczach, oślepiając i sprowadzając na ziemię. Zaraz po tym, jak budzę się z ręką w nocniku.
Tak było i tym razem.
I ja się pytam, ile jeszcze razy mnie to czeka? Hęęęę? Bo co do tego, że będą te " razy", to nie mam wątpliwości. Akurat w tym przypadku, to nawet ociupiny złudzenia nie mam, iż będzie inaczej. I nie pomogą pozytywne myśli, mantry powtarzane każdego dnia, pacierze w intencji, czy też inne zaklinanie rzeczywistości.
O czym to ja dziś chciałam, bo się zapętliłam? Aha. O tym, że...
Małe dzieci spać nie dają, duże żyć.


Rzecz będzie o Pierworodnym. Onegdaj słodziutkim dzieciaczku, co gdy inne dzieci w pobliżu płakały, to on również. A swoje najnowsze zabawki potrafił oddać obcemu maluchowi, bez chwili zastanowienia. Nigdy nikogo nie uderzył, nie potrafił kłamać, a zwierzęta wszelkie kochał i przytulał wszystko, co nie uciekało na drzewa, albo nie wpełzało pod kamień.
Dziecię owo, wyrosło nad podziw i stało się wielkim chłopem, co to nie za bardzo garnie się do pracy. Owszem, w domu robił wszystko to, co mu kazałam pokazując palcem. Ale żeby coś sam z siebie? O, o co to nie.Co tygodniowe sprzątanie przydzielonych " rejonów" traktował jak zło konieczne.
Choć kilka lat temu skończył szkołę, pracy jakoś nie mógł sobie znaleźć. Jedynie dorywczą. Potrzeb jako takich nie miał zbyt wygórowanych. Na fajki zarobił. Alkoholu jego organizm nie trawił ( i dzięki Ci Panie za to) Całą resztę miał zagwarantowaną w tzw. domowym pakiecie. I tak dzień mijał za dniem, a rok za rokiem.
Aż ucho się urwało i dzban przestał wodę nosić... 
w sensie Małż się wkurwił. Była wielka awantura, która doprowadziła do tego, że syn znalazł pracę na umowę zlecenie.
Minął rok. Zaczęliśmy rozbudowę domu. Kto się budował to wie, ile pieniędzy i wysiłku kosztuje taka zachcianka. Chcąc zaoszczędzić na drzewie ( bo przecież posiadamy własny las) Małż zorganizował ludzi do wyrębu. Sam też zakasał rękawy, wszak...pańskie oko konia tuczy.
Synów takoż zagnał do wycinania. No i się zaczęło. Starszy się zbuntował. I może byłabym w stanie to zaakceptować, gdyby miał naście lat. Dwudziestoośmioletni facet wykrzyczał, że nie będzie pomagał, bo przecież pracuje i jak przyjeżdża po pracy, to chce odpocząć, a nie znów harować. I takie tam inne argumenty, zupełnie od czapy. Noooooo. Tego było aż nadto.
Muszę wyjaśnić, że ze mnie niespotykanie spokojny człowiek jest... a na drugie mam Cierpliwość. Ale nie zdzierżyłam. I wybuchłam. Wykrzyczałam, że dość już tego dobrego, że przylgnął jak huba do drewna i drenuje. że jak mu się nie podoba, to ma opuścić rodzinne pielesze w trybie natychmiastowym.
Opuścił. Mieliśmy wrażenie, że tylko czekał na impuls. Spakował rzeczy w worki plastikowe i heja.
I gdzie pojechał? Nie zgadniecie. Na drugą ulicę. Do dziadków, ze strony Małża.
Po nitce do kłębka okazało się, że to teścia sprężyna. Nie udało mu się skłócić syna ze mną, to nabuntował wnuczka. Jednakże jak wiadomo,kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada. Dziadek nie spodziewał się, iż wnusio stanie w progu z workami.
Zaraz po tym, jak Małż wyjechał  wygnaniec zadzwonił. Chciał wpaść do domu po golarkę elektryczną, którą zostawił. Spoko. Zgodziłam się. Wieczorem zjawił się i od progu wystartował z tekstem...
- Jak widzisz, jeszcze żyję.
- A co? Byłeś na misji w Afganistanie, a nie u dziadków?
Świadomość, że własna matka nie obgryza paznokci z niepokoju o marnotrawnego syna, sprowadziła go na właściwe tory.
- Nie spytasz nawet jak sobie radzę?
- Dobra. Spytam. Jak sobie radzisz synu? 
- Jakoś.
- A długo zamierzasz tam mieszkać?
- Nie będę siedział u nich na głowie. Muszę wynająć jakąś stancję. Ale wcale nie tak łatwo, z dnia na dzień, coś sensownego znaleźć.
- No, fakt. Trzeba było myśleć o tym wcześniej.
Posiedział, powzdychał, wziął golarkę i pojechał.
Minęły kolejne cztery doby.
- Mogę przyjechać?-  zadzwonił jak byłam w pracy.
- Oczywiście, to jest przecież twój dom rodzinny.
Przyjechał w Tłusty Czwartek po 22 h. Na moje pytanie o porę wizyty, odrzekł, że teraz tyra po 12 godzin dziennie... bo przecież musi zarobić na mieszkanie... i utrzymanie.Na moje sugestie, że powinien zmienić pracę na umowę, zarabiać więcej, mieć świadczenia, zareagował spojrzeniem tęskniącym za rozumem. Miałam dość. Z takim samym efektem mogłabym dogadać się ze ścianą w kwadraty ( tą powyżej, która jest mi bliska, gdyż albowiem sama ją pokolorowałam, z czego obecnie jestem bardziej dumna, niż z syna... Omatko! Czy ja naprawdę to napisałam?  )
 Na koniec dodałam, że oczywiście może wrócić, choćby i dziś,  pod warunkiem, że będzie bez jołczenia pomagać. Sie nie zdecydował.  Tak że tego. Spakowałam 10 pączków i powiedziałam gudbaj.
Telefon w Walentynki.
Patrzę " Oho, syn dzwoni, może z wyznaniem, że kocha mamunię?" Oooo matczyna naiwności.
- Co tam synu?
- Zgadzam się na warunki. Wracam. 
Krótka piłka. Znaczy kasa się skończyła, albo babcia jeść nie dała.
Wrócił. Schudł musi ze cztery kilo. Wyczyścił garnki ... z zawartości, a nie z sadzy... lodówkę, i zasnął błogim snem.
Jak dotąd jedynym plusem dodatnim owej emigracji jest to, że przejawił chęć do nauczenia gotowania. Oczywiście wpierw mi wypomniał brak owych zdolności... znaczy, że go nie gnałam do garów. Noooo. Na takie dictum to nie wiedziałam, śmiać się, czy płakać. Jedynie uniosłam brew i tak mi zostało.
 Hymmm.  A chciałam wychować dzieci tak, aby na starość tlenu nie zakręciły. Byłam przekonana, że jestem Matką Polką taką, że jak się dobrze przyjrzysz pod światło, to zobaczysz aurę.
Proszę mi prosto wytłumaczyć... bo jestem bardzo prosta... gdzie popełniłam błąd?
Teraz mam dylemat, czy jak znów przylgnie jak rdza do metalu, będę miała siłę go ... wyautować... żeby nie rzec odskrobać.