Niespodziewane odkrycie. Niespodziewane przybycie.

Pierwszy dzień wiosny 2018 roku, przywitał mnie o 5.30 ślicznym słoneczkiem prześwitującym przez uchylone żaluzje.Wesoło wyskoczyłam z łóżka, zaraz po tym, jak moja czterokilowa kotka Frużelina, wskoczyła na brzuch, dopominając się napełnienia michy. Jak nie trudno sobie wyobrazić, po takim skoku, wnętrzności gwałtownie obudzone, dostają szoku i chcą się wydostać natentychmiast. Dlatego ZAWSZE wyskakuję z łóżka, bez ociągania. Czasami to nawet nie zdążę wsunąć stóp w bambosze ( boszszszsz..jak ja kocham to słowo)

Po wyjściu z toalety otwieram puszkę. Zawsze zdumiewa mnie sens dokładnego wylizywania galaretki z mięsnych kawałków. Dopiero po takim zabiegu, mięso zostaje zjedzone. I tak sobie myślę, czy moje " dziewczyny" zostawiają sobie smaczniejsze kąski na koniec, czy też odwrotnie? Kto wie?
Środy mam wolne. Wiecie. Taka sobota w środku tygodnia  jest mega pomysłem. Zawsze chciałam właśnie w ten sposób pracować. I się udało. Wszystko jest kwestią dogadania.
Jest jednak jedno " ale" Otóż moje kotełki zupełnie nie mogą się połapać w tych dniach wolnych. Budzą mnie o tej zajebiście wczesnej godzinie, również w soboty, niedziele i inne święta. A co tam. W pewnym wieku szkoda życia na spanie.
Tak gdzieś przed szóstą wylazłam z domu, by wystawić kosz dla śmieciary. Od progu wiatrzysko wiejące znad rzeki, smagnęło w twarz lodowym podmuchem. Wróciłam do hacjendy by wdziać czapkę, rękawiczki, trzewiczki no i kurtkę. Wystachałam worki, nie bacząc na schorzenia układu nośnego. Popatrzyłam na wykonaną pracę i wyszczerzyłam się w uśmiechu. Zaraz potem zamknęłam usta, bo wiatr wdarł się w każdą szczelinę, otulając zęby warstewką lodu.
Pomimo wszystko nie skierowałam się ku domowi. Polazłam do ogrodu, bo dostrzegłam opakowanie po czipsach uczepione żywopłotu. Trochę czasu spędziłam, na wyciągnięciu śmiecia z końca trzymetrowego ligustru. Oczywiście wcześniej przydźwigałam drabinkę. Z takiej wysokości, to odkryłam inne zanieczyszczenia. Po godzinie miałam uzbierany cały worek odpadków. No cóż, jak się ma takie połacie do sprzątania, to nie ma zmiłuj.
Około siódmej postanowiłam wracać do ciepełka domowego ogniska. Jak z pod ziemi wyrósł przede mną mężczyzna z łopatą. Jak ja się przestraszyłam... no jak się przestraszyłam. Gdybym mogła, to bym jajko zniosła. A ten do mnie w te słowa.
- A gdzie pulpa?
- Co? - spytałam, bez kapki bontonu.
- No pulpa - powtórzył.
Jednak widząc mój tępy wzrok, dodał.
- Jak mamy budować? Bez żwiru?
Udało mi się połączyć wątki "A-ha! Budowlańcy przybyli by stawiać ściany, na listopadowych fundamentach ( znaczy fundamentach wylanych w listopadzie )"
Dzwonię do Wyjechanego i tłumaczę, dwa razy. Przyznaje, ze też się nie spodziewał, iż przybędą.Kilka telefonów i pulpa wylądowała przed jałowcami.
W ciągu ośmiu godzin postawili pół domu. Szok.
Okazuje się, że wiosną można być zaskoczonym nie tylko przez zimę, ale i przez budowlańców.