Nocna mumia w oleju. Demencja nadciąga.

Kolejne urodziny przeleciały mi przed oczami jak sen złoty. Uściski, czekoladki i kwiaty od syna, od synowej śliczny hand made z kotkami ułożonymi z kamyków, na którego wykonanie co prawda naprowadziłam sama, ale doceniam, że się postarała. Życzenia od Reniaczka, życzenia od Małża ( syn przypomniał ojcu ) oraz ponad godzinna rozmowa telefoniczna z odwiecznym adoratorem, zamknęły kolejny rok mego życia. Jak wielki progres przeszłam do tego czasu, wiem tylko ja sama. I bardzo mi się podoba taka zmiana. Oby tak dalej. 

Niestety, tuż po urodzinach spierdzieliłam się z drabinki, malując cegiełki w kuchni. Przydzwoniłam głową w blat kuchenny pomimo tego, iż asekurowałam się prawą ręką. Małż był obecny podczas owego wywrotu, dlatego było komu zawieść mnie na SOR. Cztery godziny spędziliśmy czekając na opis rezonansu głowy i prześwietlenie ręki. Ale jak wiadomo, szczęście nigdy mnie nie opuszcza, wróciłam do domu w łusce z gipsu do łokcia, który sama zdjęłam po trzech dniach, dowiedziawszy się, jaka jest kolejka do ortopedy. Pozostały mi samodzielne okłady z oleju rycynowego. Cóż. Wierzę, że pomaga, wszak nie od dziś wiadomo... wiara czyni cuda. Wobec powyższego wieczorem zamieniam się w początkującą mumię. Poza prawym nadgarstkiem owijam bandażem elastycznym stopę lewą... uraz dwuletni, kolano ... uraz kilkuletni, a także haluksa bez urazowego. Tak obandażowana toczę się do alkowy. Czad. 

Za to za dnia....

Dajmy na to, przytrafiła mi się bardzo budująca historia na cmentarzu. Sprzątając groby moich bliskich, wraz z Małżem, otrzymałam taki komplement, że do końca dni moich będę go  wspominać. Starsza siostra mojej koleżanki z klasy, która przyjechała do niej w odwiedziny ze USA, pomyliła mnie z dwudziestopięcioletnią dziewczyną. Małż podsumował, że pomyłka wynikła ze słabego wzroku owej kobiety. Może i tak było, ale fakt pozostaje faktem. Dopóki nie dopadnie mnie demencja, będę wspominać ową pomyłkę z nostalgią. Noooooo.

A propos demencji...

Rozmowa z Małżem.

-Kotuś, czy brałeś ten zestaw do malowania, który leżał przy drzwiach? 

-Nie, nie brałem- odpowiada nie odrywając oczu od telewizora.

- Szlak.... gdzie go wpierdzieliłam pojęcia nie mam. - mruczę pod nosem opuszczając salon.

Pół godziny po przeczesaniu całej chawiry wracam do salonu, po czym tchnięta złym przeczuciem dopytuję.

 - Na pewno nie brałeś tej niebieskiej kuwetki z wałeczkami ?

Patrzy na mnie, jakby się dopiero obudził....

-Aaaaaaaa to niebieskie zafoliowane pudełko?

- Tak, właśnie tamto! Przecież rano wspominałam, że kupiłam ten zestaw specjalnie po to, aby skończyć malowanie (które skończyłam tak niespodziewanie)- tłumaczę najspokojniej jak potrafię, choć powieka już mi lata.

 - Noooooo... wziąłem, bo miałem  pomalować ściankę przy drzwiach. Potem wyniosłem na podwórko i namoczyłem w wiaderku. 

Widząc moją minę szybko dodaje. 

-Dobra... o co tyle rabanu... już...już idę.... umyję.

Patrzę na niego z niedowierzaniem i osuwam się na fotel, gdyż z bezsilności nogi pode mną się uginają i tchu brakuje.

 - No przecież pytałam , czy ją wziąłeś ?.  - jęczę w kierunku pustej kanapy, wydobywając  resztkę powietrza zgromadzonego w płucach.

Kurtyna. 

Kolejne narodziny zobowiązują do zmian. Spostrzegawczość Małża leży i kwiczy.

Od czego mam dziś zacząć? Bo tyle się dzieje, że nie ogarniam.

Ostatnio, dajmy na to, zapomniałam o urodzinach mojej JEDYNEJ przyjaciółki. Spóźniłam się, nie dzień czy dwa, lecz trzydzieści dni. Wysmarowałam więc obszerny wiersz, pisany co prawda częstochowskimi rymami, aczkolwiek płynącymi prosto z głębin mojego zawstydzonego jestestwa. Ponieważ Reniaczek jest wielkoduszny, więc zostało mi wybaczone. Ba! Dostałam nawet pochwałę mojej twórczości i zapewnienie, że warto było czekać miesiąc cały, żeby przeczytać takie życzenia. 

Odetchnęłam.

Ostatnio również narodził się  mój Trzeci wnuczek. Czyli, jak to się mówi u nas na Podlasiu, zostałam po raz trzeci żoną dziadka. Czwarta żona za pasem, bo w drodze kolejny chłopczyk. Oczywiście czuje się babcią pełną gębą, doceniam powagę, aczkolwiek w ogóle się nie stosuję.

 Małż mój, jak narodził się Drugi wnuk, zgolił sobie wąsy, które " nosił" od bardzo wczesnej młodości. Zgolił TERAZ... gdy właśnie wąsy zaczęły być na topie. Podobno dlatego, aby się odmłodzić. Fakt. Włosy na głowie ma tylko szpakowate, ale wąsy były zupełnie siwe.

 Decyzji tej nie skonsultował ze mną.

 Tak było po raz drugi. 

Za pierwszym razem, kiedy pozbył się dość niespodziewanie owego wąsa, nie mogłam powstrzymać  śmiechu. Wyglądał dokładnie jak jego ojciec. Kiedy w alkowie miał ochotę na figle, to dopadała mnie taka głupawka, że nie pytajcie. Miałam wrażenie, że będę TO robić z własnym teściem. Dopiero jak mu wąsy odrosły, wróciło normalne pożycie małżeńskie. 

Teraz, gdy pojawił się bez zarostu, spytał, czy mi się podoba. Spoko. Teść nie żyje już trzy lata, więc luz. Jednakże siostry męża nie mogą się nadziwić, jak bardzo Małż jest podobny do swego ojca. 

No, genów nie wydłubiesz.

Będąc na fali zmian, zapoczątkowanej przez  kolejne narodziny wnucząt, przy Trzecim ścięłam włosy. No może raczej podcięłam. Z długości do pasa, przeszłam na długość do ramion. Dacie wiarę, że Małż NIE ZAUWAŹYŁ!!! Ciekawa jestem kiedy się zorientuje, i czy w ogóle.  

Może gdybym ścięła się na zapałkę?! Kto wie? Ale nie zamierzam sprawdzać. 

 Nie będę powyższego faktu również rozkładać na czynniki pierwsze i robić dramy. 

Szkoda nerwów. 

Co się wydarzy po narodzinach Czwartego wnuczka ? 

Sama jestem ciekawa.

    

Wszechświat wie lepiej.

O czym by tu dzisiaj ?

Bo to, że wczoraj od siódmej ZNÓW działałam w ogrodzie, to jakby staje się mało ciekawe. Choć z drugiej strony, jak o tym myślę, to dlaczego miałabym nie pisać o tym, czym się jaram? I tak ciągnąc dalej temat, dziś podcinałam cyprysik. Chyba z godzinę. Aż zaszło mi w pięty, więc polazłam do domu wdziać cieplejsze skarpety. Bo niby na termometrze plus 14, ale jednak ziąb z ziemi wychodzi. 

Potem pojechałam na cmentarz i ogarnęłam trzy rodzinne groby. Było tak ciepło, że zdjęłam kurtkę. Nad głową wydzierał się skowronek, zwiastun wiosny, więc pracowało się bardzo przyjemnie. 

Ech... światowe życie! Tylko sobie pogratulować. 

Dobra. Muszę wyłuskać z życia jakieś ciekawsze zdarzenie. 

Już wiem! To będzie historia o tym, jaką jestem szczęściarą w każdym calu. 

Moja przygoda z Vinted zaczęła się prawie dwa lata temu. Wspominałam o tym przecież. Kiedyś to nawet podsumowałam sumę wydaną na zakupy. No i tego. Postanowiłam, że NIGDY więcej tego nie zrobię. I jestem konsekwentna. Ciągle dotrzymuje danego sobie słowa. 

Nie powiem. Zdarzały się wpadki. A to zamówiona torba się łuszczyła. A to obcasy były poobdzierane. A to rozmiar się nie zgadzał. Ale już jestem mądrzejsza i zawsze pytam dokładniej o zamówiony towar. 

Tak też było i tym razem. Tak gdzieś w listopadzie ubiegłego roku, spodobał mi się płaszcz w kolorze ecru. Pomyślałam - Na wiosnę jak znalazł. 

Spytałam o dokładniejsze wymiary. Wszystko pasowało. Sęk w tym, iż owo okrycie sprzedawała kobieta z Rumunii, więc przesyłka była deczko droższa. Jednakże był tak śliczny i kosztował tak śmieszne pieniądze, więc zaryzykowałam. 

Paczka dotarła do mnie zaskakująco szybko. Kiedy ją otworzyłam poczułam przecudny zapach. Płaszcz był owinięty w spryskaną perfumami różową bibułkę. Gratis w postaci słodyczy, zapakowanych w torebkę z Mikołajem, był całkowitym zaskoczeniem. 

Oczywiście zdarzają się gratisy dokładane do przesyłek, ale są to pojedyncze cukierki, czy ciasteczka. 

Zostawiłam więc obszerny, bardzo pozytywny komentarz, na profilu sprzedającej, oraz nacisnęłam przycisk " obserwuj" Oznaczał on, że wszystko, co ona będzie wystawiała do sprzedaży, pojawi się u mnie na koncie w tzw. powiadomieniach. 

A mała retrospekcja.

Wspomniany zapach bibułek, które pojawiały się również w kolejnych zamawianych paczkach, spowodował u mnie konieczność natychmiastowego zakupu perfum o tej właśnie nucie zapachowej. Odwiedzałam, tak często jak tylko mogłam, perfumerię i szukałam zupełnie po omacku. Ponieważ w tym samym czasie dostałam urodzinowy kupon rabatowy w tej właśnie sieci, to miałam dodatkową zachętę do intensywniejszych poszukiwań. I kiedy już znalazłam, może nie taki sam, ale podobny zapach, kupon nagle gdzieś przepadł. 

Ambafatima... położyłam gdzieś i nima.  

Inni by się wkurwiali, a ja tylko westchnęłam z rezygnacją... - No cóż, widocznie muszę przystopować z zakupem. Wszechświat wie lepiej.

Wracam do wątku głównego.

Tuż przed Świętami  Bożego Narodzenia, dotarła do mnie kolejna zamówiona paczka. Choć zamówiłam dość lekkie sukienki, odebraną paczkę z punktu, ledwo doniosłam do auta. W środku było mnóstwo słodyczy, dodatkowe ciuchy ( jeszcze z metkami) oraz zapakowane fabrycznie kolorowe pudełko, w środku którego były tak poszukiwane przeze mnie perfumy. 

Aż łzy mi się zakręciły ze wzruszenia. 

Ceny nie było, ale sprawdziłam w necie. 

Nie pytajcie ile kosztowały, bo i tak nie uwierzycie.

 

Hej ho, hej ho... do pracy by się szło!

 Dziś od siódmej ryłam w ogrodzie. Boszszszsz... jak mi tego brakowało. Nie patrzyłam na termometr, ale pracowałam tylko w ocieplaczu, bez czapki. W lutym ! Wygrabiałam liście z trawnika, których nie zdążyłam zagrabić jesienią. A nade mną, jak na autostradzie. Nad głową przelatywały klucze gęgających gęsi, żurawi oraz zupełnie nie zidentyfikowanych przeze mnie ptaków. Trafiły się również dwie pary łabędzi, lecące dość nisko zupełnie w przeciwnym kierunku. Chłonęłam ów harmider z wielką radością, bo lubię przedwiośnie, które zawsze napawa mnie nadzieją, iż w tym sezonie ogrodniczym poczynię wielkie rzeczy. Potem różnie z tym bywa, ale plany zawsze mam ambitne.

Zapowiedziałam Małżowi, by załatwił zwyżkę. Trzeba podciąć nadmiernie rozrastające się brzozy, zanim soki ruszą. Mam zamiar z podciętych gałązek upleść wianki. Przez lato wyschną, a na zimę będzie jak znalazł do stroików świątecznych.

Natomiast On, oznajmił, że musi podciąć " różne INNE drzewa" Sie pytam - Jakie? Dość enigmatycznie odpowiedział - "Zobaczysz "

-Jasssssssnnnnnneeeee! W życiu!!!

Musicie wiedzieć, że osobiście walczę o każdą podcinaną roślinę jak o niepodległość. Jeśli, według mnie ( czyt. ostateczna decyzja zawsze należy TYLKO do mnie) nie trzeba nic ścinać, to sie nie ścina. NO!

Syn, który mieszka z nami, najchętniej powycinał by wszystko, zasadził trawą, i puścił kozy, żeby nie trzeba było owej trawy kosić. Bo grunt to się nie napracować. 

Jednakże dziś mamusia, czyli ja, zapowiedziała, że jutro sprzątamy caaaaaały chodnik ( z pięćdziesiąt metrów) oraz rynsztok ( drugie tyle) , bo po zimie na kostce piachu po kolana i nie wygląda to najlepiej. Nie okazał zbytniej radości, co mnie zupełnie nie obeszło. Fajnie jest mieszkać w domku z ogródkiem, nie płacąc za wynajem, lecz dbać o obejście, to już mniej fajnie. 

Ale to się zmieni. Tak gdzieś grubo po trzydziestce. 

Wiem po sobie  .

Cuda na miarę potrzeb.

 W połowie tygodnia wróciłam z podróży do córki. Przebywałam u nich ponad tydzień. Mój wyjazd dotyczył głównie zębów. Tak to jest. Człowiek żyje w błogiej nieświadomości, że skoro zęby nie bolą... wszak się o nie dba, myje, nitkuje, olej żuje... to wszystko z nimi ok. Ale tak nie jest w przypadku, gdy w rodzinie ma się dwóch stomatologów, nastawionych ( z powodu zboczenia zawodowego ) na obserwację uzębienia w rodzinie bliższej, a także dalszej. 

Otóż mój jedyny zięć i jego żona, zdecydowali, iż trza poprawić, w sensie wyrównać, moje przednie uzębienie. Po takiej propozycji polazłam do lustra i dalej wpatrywać się w mankamenty moich jedynek i dwójek. Hymm. Nie były takie najgorsze. Kolejni dentyści, którzy je leczyli, naprawdę się postarali. Niby były jakieś tam niedociągnięcia, ale zdążyłam się do nich przyzwyczaić. Jednakże jestem bardzo podatna na sugestie, więc zaufałam rodzinnym fachowcom. Miałam tylko jeden warunek. Nie mogą być takie białe, jak u Zenka Martyniuka, którego zobaczyłam kiedyś w tivi. Widok jego nowego garnituru zębowego spowodował u mnie symultaniczne podniesienie brewek do granicy włosów, oraz długie ich nie opadanie.

Pomiędzy kolejnymi wizytami w gabinecie u zięcia, zajmowałam się wnuczętami. Szczególnie młodszym, który miał dopiero dwa miesiące. Starszy, ponad dwuletni braciszek, przebywał przeważnie w żłobku.

 O narodzinach młodszego dowiedziałam się wychodząc wieczorem z pracy. Byłam tak podekscytowana tym faktem, że cofając z parkingu, poczułam, iż w coś wjechałam. To "coś" to było ciemne auto, które pojawiło się nagle i którego w ogóle nie widziałam, w zamarzniętej tylnej szybie. 

Zdenerwowany młodzian, który jak się dowiedziałam, przyjechał autem teścia do pobliskiego sklepu, wysłuchiwał moich tłumaczeń, podczas szczegółowych oględzin pukniętego zderzaka. Musiałam wyglądać również na pukniętą, bo dzieliłam się z nim swoją radością z narodzin wnuka, chwaliłam się zdjęciem nowonarodzonego, zupełnie nie przejmując się tym, co właśnie się stało. I oto stał się cud, bo  pożyczone auto nie miało żadnych otarć i wgnieceń. Swojego nie sprawdziłam do dziś. Jednak wymieniliśmy się nr. telefonów, w razie, gdyby jednak właściciel pojazdu doszukał się jakiegoś uszczerbku. Nie doszukał. 

Zapamiętać! 

Nie wsiadać za kierownicę, kiedy dotrze do mnie TAKA wiadomość! 

A dotrze na pewno w najbliższym czasie jeszcze DWA razy. 

Cóż. Rodzinka się rozrasta. 

P.S

Dzisiejsza stomatologia i protetyka potrafią czynić istne cuda.

Zaiste.

Na rozdrożu. Tyle i w tyle.

 Wreszcie się doczekałam. Po blisko 34 latach w stadle małżeńskim, Małż przyniósł mi śniadanie do łóżka. Co prawda nie zaserwował mi jajeczka na miękko w kieliszku, z odkrojonym czubeczkiem. Ani ciepłej grzanki z masełkiem w towarzystwie talerzyka z konfiturą truskawkową. Albo croissanta ogrzanego w piecyku z kakałkiem i pianką. No ludzie. Tak to tylko w filmach. Chyba?

 Małż zdobył się na zrobienie kanapek z dwóch nieco zeschniętych bułek krajzerek i szynki ukrojonej jak dla siebie... znaczy grubo. Nie poskąpił również pomidora, którym pookładał owe kanapki. Do tego herbatka. No. Czyż życie nie jest piękne? 

Pewnikiem nie jeden zada sobie pytanie, cóż takiego musiało się stać, że zdobył się na taki wysiłek? No cóż. Chciałabym opowiedzieć o tym krótko, ale się nie da. Zaręczam. 

Zaczęło się od tego, że mój weekendowy imprezowicz przekroczył mój rubikon cierpliwości. Nie było więc odwrotu, znaczy klamka zapadła.....

.....................................................................................................................................................

No i tu pojawia się czarna dziura. Bo powyższy wpis był poczyniony i skończony tak nagle 08.01.2023. HA! Czyli ponad rok temu. A dziś już nie pamiętam, co Małż narozrabiał. Hymmm. Może to i dobrze, bo w morzu jego wyskoków, akurat TEN, utonął bezpowrotnie.

 I tu pojawiają się  egzystencjalne pytania... - Czy aby warto pisać o takich problemach?- Nie lepiej zapomnieć ?- Nie pielęgnować w sobie złości, wracając do nich w powyższych zapiskach?

Kurde no! Pomyślę o tym jutro.

Dziś kolejna rocznica za mną. TRZYDZIESTA PIĄTA!!!. Akurat Połówka była za granicą, więc usłyszałam tylko ... - No to wszystkiego najlepszego... i dzięki za to, że ze mną tyle wytrzymałaś. 

I to by było na tyle.

Niepamiętliwy Małż.

Kolenda w tym roku odbyła się bez większych niespodzianek. 

Bo dajmy na to w ubiegłym, było dużo nerwówki, szczególnie Małż się denerwował. Otóż, jak co roku zresztą, proboszcz kończył kolędę właśnie na początku ulicy. Naprzemiennie z sąsiadką z naprzeciwka, częstowaliśmy księdza kolacją. W ubiegłym roku kolejka przypadała na nią. Wobec tego małżonek śledził wizyty księżowskie z dużą niecierpliwością, gdyż czekaliśmy na przyjazd gości, a gorzałeczka chłodziła się w lodówce. Goście, tak samo zniecierpliwieni, dzwonili co kwadrans, czekając w aucie ... Czy już mogą wbijać do nas na hawirę?... Lecz wizytujący w ogóle się nie spieszył. I kiedy już ... już... Małż miał przejąć teczkę księdza, od wyprowadzającego go sąsiada zza miedzy, podbiegł sąsiad z na przeciwka, przejął teczkę i wiadomo... ksiądz podążył za teczką ( czyt. do domu, w którym miała być kolacja kończąca wizytę na naszej ulicy ) 

Małż wrócił do domu klnąc w żywe kamienie. Byłam nie mniej zaskoczona, choć zupełnie nie wkurwiona, bo przecież przygotowana byłam na gościnę. Cóż, poczęstuję tym, co już gotowe było. Jednakże wizytacja w domu po drugiej stronie ulicy trwała... i trwała... i trwała. Wódka się chłodziła, Małż się gotował, goście grzali się w aucie na parkingu, a ja gadałam z kotem. 

Proboszcz w domu z naprzeciwka przebywał prawie godzinę. Zanim rozpoczął obrzęd u nas, przeprosił za wynikłe zamieszanie. Oczywiście odmówił posiłku, gdyż sąsiadka poczęstowała kolacją. Po wizycie, Małż odwiózł go na plebanię, a potem, pomiędzy kolejnymi kilonkami , dał upust swojej frustracji ,wylewając żale i nie zostawiając suchej nitki, na przebiegłym sąsiedzie.

Gniew jego trwał coś około miesiąca. A potem znikł bezpowrotnie.

W tym roku Małża nie było. Za to był nowy proboszcz i nowe zasady. W sumie na plus, bo zaczął od początku ulicy, numery parzyste, czyli od naszego domu. Z poczęstunku nie skorzystał. Nie wie, co stracił, bo naprawdę postarałam się jak mało kiedy. Ugotowałam rosół z trzech rodzajów mięsa... świeżego... po które musiałam pojechać do innego miasteczka. Przygotowałam domowy makaron, oraz lasagne. To już z kupnego makaronu. Surówkę z sałaty z vinegretem oraz kompot z własnych truskawek. Na deser bułeczki z serem z lukrem limonkowym. Paluchy lizać. Serio!

Ponieważ obecni byli również syn z synową, która jest już w mocno zaawansowanej ciąży, cała uwaga wizytującego skupiła się na młodych. Pytał o samopoczucie przyszłej matki i czy się boi porodu? Z przyszłym ojcem rozmawiał o trudnościach z parkowaniem przed jego domem rodzinnym. Wspomniał o konieczności zakupu naklejek (czyt. karnych kutasów) dla upierdliwych kierowców. Porozmawialiśmy jeszcze o śmierci naszego kuzyna, który dopiero co zamarzł na mrozie. W sumie wizyta trwała z dwadzieścia minut. Zanim wziął pieniądze, spytał, czy aby nam nie brakuje na życie, czym wprawił nas w niemałe osłupienie, bo nigdy nie doświadczyliśmy czegoś takiego. No i teczkę sam nosił.

Młodzi byli nim zachwyceni, bo taki fajny... życiowy... nowoczesny... i w ogóle... i w szczególe. 

Ale i tak w niedzielę nie poszli do kościoła.  

Misz- masz wspomnieniowy.

Rok i troszkę wcześniej... znaczy 02.01.2023

Dziś otworzyłam oczy, tak gdzieś ok. 10 h i zdumiałam się, że za oknem wiosna ( plus 14 stopni) Hym... czyżbym przespała zimę? Ostatni rok minął niczym sen, więc co tam zima. Ale nie, skacowany po sylwestrowych procentach Małż, sprowadził mnie na ziemię swoim narzekaniem na bolącą głowę. Nie byłam zbytnio współczująca, bo zupełnie już nie pamiętam, jak smakuje kac-morderca. Choć ból głowy jeszcze pamiętam, bo właśnie 10 dni przed Świętami Bożego Narodzenia poskładało mnie totalnie. Nie pamiętam bym kiedykolwiek legła na taki czas do łóżka. Nie wiem, co to za franca do mnie przylgnęła, ale czułam się nie halo. Zaczęło się całonocnymi torsjami, potem doszła gorączka i ból głowy. Przed cały czas każde pożywienie, śmierdziało i smakowało jak szit. Tylko woda z elektrolitami podtrzymywała moje funkcje życiowe. Schudłam 5 kg, co uważam za dodatni plus w całej tej sytuacji. Potem była Wigilia, którą spożyłam jedynie z Małżem, ale nie narzekałam. Byłam tak słaba, iż z ulgą zakończyliśmy tę kolację. Ostatkiem sił zaśpiewałam kolędę, by dostać prezent, Małż również podtrzymał naszą rodzinną tradycję i zadowolony rozpakował swój podarek. Już mieliśmy zacząć sprzątać, ale dzwonek do drzwi zastopował nasze zapędy. Przyszedł najstarszy syn, ze swoją przyszłą żoną i jej córkami. Podzieliliśmy się opłatkiem, wymieniliśmy się podarkami, powspominaliśmy minione święta i pożegnaliśmy gości ok. 20 h. 

Drugi dzień rozpoczęliśmy mszą i wizytą na cmentarzu. Potem odwiedziliśmy wcześniej wspomnianego syna. Małż liczył na smaczny obiad, ale poczęstowali nas kawą, ciastem, wędliną i alkoholem. Cóż. Najważniejsze, że dogadują się między sobą, a ja nie będę przecież prawie czterdziestoletniej kobiety uczyć, że jak się zaprasza przyszłych teściów na  gościnę, to .... no właśnie.... Grunt, to nie liczyć na zbyt wiele, by rozczarowanie było jak najmniejsze.

 Wieczorem jeszcze odwiedziliśmy sąsiadów i uraczony alhoholem Małż zaliczył ten dzień do udanych. Drugiego dnia przyjechał młodszy syn z synową. Zjedliśmy obiad. Po raz pierwszy mój najmłodszy pił ze swoim ojcem. Namówił go na drinki z "Duchem Puszczy". O matko na niebie, jak Małż się męczy przez całą noc. Miał jakieś koszmary, przywidzenia i w ogóle, jakby go nawiedził ów duch z puszczy. Z tego też powodu, również nie spałam. 

Już zapowiedziałam, że dopilnuję, by nigdy więcej nie zadzierzgiwał bliższej znajomości z żadnymi duchami uwięzionymi w butelce.

Dziś... znaczy 08.01.2024

Za oknem śnieżna zima i minus piętnaście na termometrze. Na śniegu pokrywa lodowa. Ostatnio  połamałam dwa skrobaki chcąc odskrobać szybę w moim aucie, gdyż oblekał ją "żywy lód" Piszę, bo kto wie, jaki będzie kolejny początek stycznia za rok? A tak przypomnę czytając powyższe i będę się chwalić, że pamiętam.

 Ech... z tą pamięcią, to jest tak sobie. Mój Reniaczek twierdzi, iż takie są skutki uboczne przyjęcia szczepionki na covid. A ja się szczepiłam AŻ trzy razy. Ale w ogóle mnie to nie rusza, bo po co się przejmować tym, na co nie mam wpływu ? 

Natomiast Sylwester w tym roku spędziliśmy w domu. Mieliśmy inne plany, lecz choroba siostry i szwagra z Czech, do których mieliśmy jechać, pokrzyżowała wszystko. Umówiliśmy się na wspólne wakacje w Międzyzdrojach. 

Ostatni dzień starego roku żegnaliśmy wraz ze znajomymi i ich roczną sunią. Zabrali ją do nas, bo obawiali się zostawić w domu, z powodu wystrzałów fajerwerków. Jednakże była bardzo spokojna. Nawet koty ją nie obchodziły, choć fukały oburzone, gdy wyjadała ich chrupki. 

Obecnie mamy TYLKO pięć kotów. Dwa prześliczne rudzielce, Rydzyka i Miodzia... ulubieńce Małża... burego Kusego i dwa czarne Gonza i Mini. Ten ostatni to samiczka, która przybłąkała się do nas kilka lat temu, więc nie mam pojęcia o jej wieku. 

Poza tym to już prawie pół roku pracuję w budżetówce, co prawda na zastępstwo, ale już dało się odczuć, co znaczy pracować na państwowej posadzie. Wierzę, iż się uda załapać na dłużej, po odejściu na emeryturę koleżanki z obecnej pracy. Także zaciskam piąstki w nadziei, iż w kwietniu przedłużą mi umowę. 

Aha. Reniaczek wyjechał do sanatorium. Co tam się dzieje, to głowa mała. Jak z nią rozmawiam, to rumienię się za nią, bo Ona to raczej nie przejmuje się takimi przyziemnymi rozterkami. 

Bo jak to mówią, najstraszniejsze są grzechy, z których nie ma uciechy.

W mrokach niepamięci. Archeolog blogowy.

Bo to było tak. Miałam opisać poprawiny u młodszego syna i tak jakoś rok minął. Tak jakoś w mgnieniu oka po prostu. Pstryk i za mną. A tyle się działo... a ja nie pisałam i już nie pamiętam. Żal. No nie ma wytłumaczenia dla mojej indolencji blogowej. Ech.

No to teraz może zacznę od informacji, iż 364 dni po weselichu młodszego, odbyło się wesele najstarszego syna. Cieszy mnie, iż już jest PO. Doprawdy. Bo choć, przyszła młoda para, wszystko ustalała i załatwiała sama, to jednak gdzieś tam pod kopułą, martwiłam się o to, aby wszystko poszło jak trzeba. A ile pacierzy odmówiłam w tej intencji, to nawet nie pytajcie. Ktoś inny zaklina rzeczywistość powtarzając magiczne słowa, mantry,  by w ten sposób zaczarować rzeczywistość, a ja się modlę. Nie od dziś wiadomo, że wiara czyni cuda. 

Dobra, poprawię sobie moherowy berecik i opiszę ową uroczystość, ku swojej pamięci, bym mogła kiedyś wrócić do tych chwil i uśmiechnąć się do poniższych wspomnień. 

Tym razem nie musiałam się odchudzać, bo kupiłam luźniejszą kieckę. Taką na jedno ramię w kolorze cielistym, z delikatnym połyskiem. Według Małża wyglądałam ślicznie, ale akurat on nie jest obiektywny, bo zawsze twierdzi, że i w worku po kartoflach zadawała bym szyku. Uczesałam się u lokalnej fryzjerki.  Żadne tam lokikoki, tylko włosy wysuszone na szczotce i rozpuszczone. Córka umalowała moje lico, i tyle.  

Przed 12 h przyjechał syn ( który mieszka w domu moich rodziców, wraz ze swoją kobietą już od jesieni). Jak tradycja nakazuje, musiał " wychodzić" do Młodej ze swego rodzinnego domu. Zaraz po nim dotarł fotograf i rozpoczął  swoją pracę. Sesja Pana Młodego z rodzicami i rodzeństwem, odbyła się bez obecności żony młodszego syna, bo niestety nie zdążyła zrobić się na "Bóstwo" Dziwne to było, bo godzina przybycia fotografa, nie była tajemnicą. 

Na marginesie dodam, iż młodszy syn z synową, mieszkają od lutego razem z nami. 

Do domu Panny Młodej ( która też wg tradycji musiała wychodzić ze swego rodzinnego domu) mieliśmy 30km. Dotarliśmy na błogosławieństwo o czasie. Przed wyjazdem do kościoła okazało się, iż Świadek zapomniał wziąć z samochodu, którym do nas przyjechał, dowodu osobistego. Dobrze, że młodszy syn jeszcze nie wyjechał z domu rodzinnego i mógł odszukać w schowku samochodowym dokumenty i dowieść w trybie pilnym do kościoła, by Młodzi mogli dopełnić formalności. 

Ślub był bardzo kameralny, bo z 70 gości, przybyło jakieś 40. \

Po mszy ciągle jeszcze klepałam pacierze ze strachu, bo wychodząc z owego kościoła, trzeba było zejść po stromych stopniach. O ile pod górę wchodziło się siako tako, to jednak patrząc z góry w dół dreszcz przebiegał po kręgosłupie. Tym bardziej, że nie było żadnej balustrady. Na szczęście nikt się nie spierdolił. Uf.

Życzenia, u podstawy owych schodów Potiomkinowskich, odbyły się bez przeszkód, choć z niejakim zaskoczeniem, gdyż albowiem wówczas zauważyłam kątem oka, iż moja młodsza synowa ma prawie identyczną sukienkę, tylko osadzoną na innym ramieniu... nadążacie nie? Do tego proste, rozpuszczone włosy... tak jak u mnie. Zdumienie moje miało się nijak, do zdumienia zebranych gości, gdyż tu i tam dało się słyszeć komentarze, iż wyglądam jak starsza siostra mojej synowej. W sumie to nawet byłam rozbawiona, bo Ona już od kilku tygodni wiedziała, w czym "wystąpię" na ślubie syna, więc Jej decyzja o zakupie podobnej sukienki, była dość zaskakująca. 

Lokal, w którym bawiliśmy się do trzeciej rano, był bardzo szykowny. Jedzenie pyszne, muzyka taka jak trzeba, a miejsca do tańczenia uhuuuuuuuhuuuuuu. 

Pierwszy taniec Młodej Pary zakończył się zaliczeniem gleby... a raczej terakotowej podłogi. Młody, chcąc ratować padającą, świeżo upieczoną/ upuszczoną żonę, upadł na nią i oboje znikli w obłokach puszczanego dymu. Obserwatorzy tejże sytuacji, poczuli się również, jakby momentalnie weszli na lodowisko.  Na szczęście obyło się bez gipsowania kogokolwiek.

Aaaaaa.... przypomniało mi się, jak mój już nieco wstawiony Małż, podążył do Młodszej Synowej, by ją poprosić JUŻ na wysuszony parkiet.... a Ona odmówiła. O MA TKO BOSKO!!!.... jakie było oburzenie mojej drugiej połówki, gdy zniesmaczony zasiadł z powrotem obok mnie przy stole... OOOOO!!!!.... jak On się bożył, waląc się pięścią w klatę, iż - NIGDY... PRZENIGDY... NIE POPROSI JEJ DO TAŃCA!!!!

Córka nasza, widząc jaką przykrość zrobiła młodsza bratowa Ojcu, w tak zwanym międzyczasie...przemówiła jej do rozsądku, i gdy mój KRZYWOPRZYSIĘZCA... po dość krótkim czasie,  polazł kolejny raz prosić Synową do tańca, Ona się zgodziła. Po kilku tańcach przetańczonych ciągiem na parkiecie, uradowany Małż powrócił do swej Małżonki... znaczy do mnie... i usłyszał tylko słowa zachwytu, ode mnie... jak pięknie tańcowali i w ogóle i w szczególe.

 Nooooo..... taka jestem wyrozumiała.

Po oczepinach Młodzi postanowili puszczać  w niebo zapalone lampiony. To co, że akurat deszcze nie padały od miesiąca... a trawa spalona słońcem... i dziesiąty stopień zagrożenia P.POŻ.

 -Nie po to kupili lampiony, by ich nie puszczać!! No!

Kiedy odpalali zapałki, wszyscy goście wstrzymywali oddech. Na szczęście był taki wiatr, że gasił owe ogniki.... taaaaaa.... znów moje modły nie poszły na marne. Po kilkunastu nieudanych próbach, ku niemałej uldze zgromadzonych gapiów, odpuścili i wrócili na salę.

Poza tym, już mało co pamiętam, choć byłam nieprzyzwoicie trzeźwa.

Postanowienie na 2024...

Częściej zapisywać to, co warte zapisania i to, nad czym trzeba niemo pochylić głowę.   

                                     

 

Ach, co to był za ślub. Wesele pod znakiem ukontentowanego Małża.

 Ponad tydzień minął od ślubu Młodszego, na który tak się odchudzałam. Tak. Inni by się chwalili, ja powiem jak jest. Schudłam! Tyle co planowałam. HA! O mateńko jak mi z tym dobrze. Teraz sztuka w tym, abym utrzymała tę wagę przynajmniej do zimy. 

Najdziwniejsze w tym schudnięciu było to, iż cycki tylko nieznacznie się zmniejszyły. Wobec tego Małż w ogóle nie narzekał. W każdym bądź razie zmuszona byłam rozpruć dekolt ok. 2cm ( by zmieścić zawartość), co uczyniło ową suknię bardziej .... może nie wyzywającą, raczej ... skupiającą wzrok w tychże rejonach. Małż znów był zachwycony. Najbardziej zaskakujące było to, iż we wspomnianej sukni nie wystąpiłam na ślubie, tylko na poprawinach. Dnia pierwszego przyodziałam się w zupełnie inną, którą takoż zakupiłam na wspominanej wcześniej stronie. Była jeszcze ładniejsza... według mnie rzecz jasna. Córka z zięciem mi przyklasnęli, gdy ją założyłam. Ale gdy oblekłam się w TRZECIĄ!!... ŁOMATKO!!Tak,tak... była i trzecia, zakupiona tak jak pozostałe. Kosztowała śmieszne pieniądze, więc wiadomo... grzechem było nie kupić. Zgodnie orzekli, że muszę ją założyć jako pierwszą. Nie zgodziłam się. Do kościoła w sukni, tak widowiskowej? W życiu! Ksiądz by nie mógł się skupić ( taa... wiem... skromność to podstawa ) 

A propos skupienia księdza. Autentyk z życia wzięty. 

Kościół. Ślub jeden za drugim. Czas na przysięgę. Ksiądz zapomniał, jak pan młody ma na imię. Nachyla się do delikwenta i pyta odsuwając mikrofon..( ponieważ siedzę w drugim rzędzie, jestem w centrum wydarzeń) 

- Jak pan ma na imię?

Widzę jak młodzieniec blednie i spogląda błagalnie na kapłana. Ksiądz ponawia pytanie. Konsternacja. W końcu mężczyzna wyciąga ostrożnie dłoń po mikrofon, pomału przysuwa go do swoich ust i drżącym głosem odpowiada.

- Pan... ma.... na imię.......... Jezus.

Zapada cisza. 

Ksiądz spogląda na przerażonego pana młodego i z uśmiechem ponawia pytanie, pokazując palcem na przepytywanego. Kolory wracają na lico delikwenta ..

- Dawid - odpowiada z niemałą ulgą.

Goście wybuchają śmiechem. 

Dobra.Wracam do klu.

Może spróbuję opisać owe toalety?

Pierwsza, zgaszony róż w czarne kropeczki, jakby z siateczki. Pod spodem krótka halka. Jednakże owej krótkości nie  widać, gdyż w siateczkowy materiał obficie spływa z tali do dołu ( z tyłu dłuższego, z przodu przed kolana ) Na dole całość wykończona falbanką. Góra gorsetowa z krótkimi rękawkami z tego samego materiału. 

Druga, cappuccino ze złotymi refleksami. Cała z koronki. Góra gorsetowa obszyta  koronką, aż pod szyję, dekolt łódka, bardzo króciutkie, marszczone rękawki. Długość za kolana. Pod spodem cztery halki, co czyni sukienkę, na wzór modnych z lat sześćdziesiątych. 

Trzecia, różowa, cekinowa, długa. W kształcie rybki. Zamiast rękawów sznureczki drobniutkich koralików, opływających ramiona. Wyglądałam w niej tak... WAWAWUUUUUM! 

Ostatnią postanowiłam założyć podczas tańców. Małż co prawda widział, jak przyszywam do niej obluzowane guziczki, ale jak w niej wyglądam, to już nie. I dobrze! Bo podczas tzw. " wejścia " cały nasz stół ( 20 osób) zrobił taki aplauz, że aż się zaczerwieniłam, a Małż zbierał szczękę z podłogi. Powiedział, że wyglądam jak milion dolarów. Osobiście to czułam się jak DWA miliony.

I to by było na tyle, w kwestii sukienkowej.

Dzień przed weselem przyjechała rodzinka z Czech. Wieczorem zorganizowaliśmy grilla. Było baaaardzo wesoło. Język czeski jest tak śmieszny, że doprawdy nie trzeba dużo wypić, by śmiać się do łez. W trakcie imprezy, Małż poszedł z Honzą ( mężem mojej czeskiej siostry) do sklepu po fajki, a reszta rodzinki też wypaliła coś.... może jakąś czeską kocimiętkę?... kto to wie? W każdym bądź razie, po tym fakcie, zrobiło się o niebo weselej. Nie podejrzewałam, że można, aż tak śmiać się ze słowa " gałąź" po polsku/ Czesi... po czesku "jakośtam"/ Polacy. A już jak dowiedzieliśmy się, jak jest po czesku zakonnica, to osobiście ległam skręcona ze śmiechu ,w bluszczu. Po powrocie Małż był przekonany, ze nastukałam się jak szpadel. Nie wyprowadzałam go z błędu, bo lepsze to, niż ... wiadomo. Boszszszsz... czy ja naprawdę publicznie o TYM napisałam?

W dzień wesela, już o 9 -tej byłam uczesana przez lokalną fryzjerkę, więc na spokojnie. Nie to co na weselu u córki. Potem nakładanie twarzy i sesja fotograficzna z Młodym. Pogoda śliczna, więc mam nadzieję i zdjęcia będą równie śliczne. Do Młodej jechaliśmy prawie dwie godziny. Klima działała, więc twarz nie spłynęła. W domu narzeczonej pobłogosławiliśmy Młodą Parę i heja do kościoła. Msza minęła w trymiga, bo już w blokach startowych czekała następna para. Byłam tak głodna, że na widok wielkiego zdjęcia z pokrojonym bochenkiem chleba ( wystrój kościoła nawiązywał do Pierwszej Komunii świętej, którą dzieci przyjmowali tego dnia ) burczało mi w brzuchu. Bałam się, że syn zemdleję, ale gdzie tam. Uśmiechnięty od ucha do ucha... kocimiętka?... czyżby?... Na przysiędze zamiast " Biorę ciebie Beato " powiedział " Biorę SOBIE ciebie Beato" co nie uszło uwadze zgromadzonych gości. Dosłownie DOKRĘCENIE obrączki na palec narzeczonej, kiedy krążek nie chciał dać się wcisnąć, również było szeroko komentowane w kuluarach. 

Aha. Muszę jeszcze opisać jedną rzecz. Taniec rodziców, tuż po podziękowaniach. Może to ta suknia, tak podziałała, a może coś innego, pojęcia nie mam. Ale tańczyliśmy z Małżem jak nigdy. Jemu nie plątały się nogi, mnie nie kręciło w głowie. Walc w naszym wykonaniu wyglądał jak z "Tańca z gwiazdami" A przecież mój małżonek w ogóle nie potrafił tańczyć walca. Nigdy!

Na poprawinach dowiedziałam się, że wszyscy goście byli przekonani, iż uczęszczaliśmy do szkoły tańca. A jaka kolejka pań ustawiała się, by zatańczyć z moim Maserakiem.... ohoooohoooo.

 Miał chłopina rwanie jak nigdy. 

Hymmm... czy ja przypadkiem nie powinnam być wówczas zazdrosna?