Sposób na więdnące członki.

Tydzień minął od kolejnej rocznicy, kiedy to wieki temu powiedziałam TAK, mojemu Małżowi. I wiecie co? Czasami, jak mnie tak wkurwi na maksa, to zastanawiam się, jakby wyglądało moje życie, gdybym powiedziała NIE? W sumie to dobrze, że nie wiem. Może w alternatywnej rzeczywistości żyję z kim innym? A może sama? Dobra. Dość tych dywagacji. Powiedziałam co powiedziałam, więc biorę to na klatę i nie spodziewam się w ogóle, że raptem ojciec moich dzieci... znaczy mąż... zmieni się na lepsze. Bo na gorsze, to jakby bardziej prawdopodobne. 

No to może opiszę ku pamięci owe obchody rocznicowe.

Chcąc, by dwie trójki zapadły na dłużej w moich wspomnieniach, wzięłam sprawę w swoje ręce.  

Postanowiłam iść po najniższej linii oporu i bez nadęcia. Kupiłam dwa bilety w Heliosie na Dziewczyny z Dubaju. Dlaczego taki repertuar? Małż naciskał. W sumie wcale się nie zdziwiłam. Chciał chłopina sobie popatrzeć. Zgodziłam się nie bez kozery. W perspektywie widziałam  namacalne ( dosłownie ) korzyści dla siebie. Kupiłam bilet przez Internet dzień wcześniej. W dniu rocznicy, dzwonię do Małża pierwsza.

-  Wszystkiego najlepszego kochanie. 

Po drugiej stronie cisza.

 - Jesteś tam? - pytam. 

- No jestem - potwierdza. 

- YYYYYY....skarbie, ale z jakiego powodu składasz mi życzenia? - słyszę autentyczne zaskoczenie w jego głosie. 

Teraz to ja milknę. 

- Halo. Słyszysz mnie? - pyta. 

- Serio? Nie wiesz? Rocznica! Nasza! Mówi ci to coś? - wypalam.

 - Ahaaaaa - nawet nie próbuje ukryć swojej indolencji. 

- Matko! Z kim ja się związałam ? - walę się dłonią w czoło. 

W sumie bez sensu, bo i tak tego gestu nikt nie widzi. 

- Kupiłam bilety, więc dziś jedziemy do kina - oznajmiam. - Na Dziewczyny z Dubaju - uprzedzam jego pytanie. 

Na życzenia zwrotne nawet nie liczę.   

Nadszedł wieczór. Dwie godziny pindrzyłam się, nie tylko przed lustrem. Normalnie jak na randkę z nieznajomym. Za oknem wiało i padał mokry śnieg. Małż nie omieszkał pochwalić mego wysiłku, czym zdobył duży plus. Postanowiliśmy jechać moim Francuzem. Małż usiadł za sterami, bo ja w obcasach. I w ogóle. 

- Chyba muszę zapalić światła  mijania? - zaskoczył mnie tym pytaniem. 

- Nie musisz. W tym aucie też zmieniają się automatycznie. - przekonuję. 

- Ale na pewno? Bo wiesz, jak będziemy jechać na światłach dziennych, to z tyłu będzie ciemno. -  tłumaczy. 

- Mówię ci, że z tyłu palą się światła - zapewniam. 

- Wiesz co, ty lepiej wysiądź i zobacz czy są te światła, czy nie. 

Auto się zatrzymuje.

 Patrzę na niego bo myślę, że żartuje. 

- Pogięło ciebie? Ja mam wysiąść? Sam sobie wysiadaj w tą zamieć-  stwierdzam i zaraz potem daje mu duży minus, co w sumie daje wielkie zero. 

Najs.

W kinie jak to w kinie. Była jeszcze jedna para podchodząca pod nasz wiek, a tak to chyba sama gimbaza. W końcu film od szesnastu lat. Momenty były, a jakże. A jakie komentarze dało się słyszeć z ust małoletnich. Pomińmy. Małż napatrzył się na " gołe wieszaki", pochłonął wiaderko popcornu, popił colą i wydawał się być usatysfakcjonowany. Choć na koniec spytał, która to była Doda, bo on nie wie. Nie miałam ochoty na tłumaczenia. Niech rozkminia dalej. Osobiście podobał mi się alfons szacha... noooo... takie ciacho, że .... wawawuuuum...  Małż popatrzył, ja popatrzyłam. Krew jakby szybciej ruszyła w naszych więdnących członkach. Tak że tego. 

Bilans jednak nie wyszedł na zero. 

Hymmm... czy to nie zaskakujące, iż akurat TEN wpis jest ma nr 69 ?