Szaleństwo prostą drogą do sanatoriów. Emocje prostą drogą do człona.

 W kolejnym dniu na rehabilitację przybyłam w krótszych leginsach. Wczoraj musiałam podciągnąć spodnie, aż za kolano. Ponieważ nogawki były wąskie, to miałam spore problemy. I tak gdy prąd powodował mrowienie kolana, zaciśnięta opaską z nogawki noga, była cała "w mrówkach  nieprądowych" i błagała o dopływ krwi.

 Aha. Dowiedziałam się, iż ten masaż, to nie masaż, tylko mobilizacja. Znaczy masażysta próbuje zmobilizować kręgosłup, aby wyzdrowiał? Alboco? Dziś mobilizowanie bolało wchu.r bardziej niż wczoraj. Może dlatego, że po wczorajszym, miałam wrażenie, że ktoś zglanował moje plecy. Dziś miast szpilek, masująca wbijała mi 10 cm tipsy, przekręcała i wierciła dziurę. Takie miałam wrażenie, jednakże pewności brak, bo wcześniej nie zwróciłam uwagi na jej dłonie. Dlatego też nie cierpiałam jak jakaś pipa i zawołałam o litość. 

Jutro będzie masować górny kręgosłup, by dolny deczko odpoczął. Naaaajs.

No to może wrócę do wycieczki.

Drugiego dnia musiałyśmy wstać na śniadanie, które było serwowane o 8 godz. Protesty, że przecież powinniśmy odpocząć, wyspać się przynajmniej, na nic się zdały. Klamka zapadła... znaczy otwierała się o ósmej i tłum ruszał do szwedzkiego stołu. Kto się spóźnił często gęsto nie załapywał się na co smakowitsze dania. Dlatego też Reniaczek wstawał o siódmej, by nałożyć twarz. Byłam bardziej leniwa, bo złaziłam z tapczanika za piętnaście ósma, wkładałam byleco, ściskałam gumką włosy i zakładałam sanglassy, by zakamuflować gołe oczy. Nie mogłam wystąpić bez, bo jak nie pomaluję oka, to wyglądam jakbym była ciężko chora.

Po posiłku wlazłyśmy na grzędę. Pluszaki i Przyjaciółka zaparzyły kawę, a ja z zestawem emergency ruszyłam do łazienki, by w maleńkim lustereczku  odnaleźć swoje oblicze. Dziś czekał nas plażing, Pomimo, iż temperatura oscylowała jedynie w okolicy dwudziestu stopni, na niebie chmury a i wiatr nie pozostawał w ukryciu, ochoczo ruszyliśmy ku morzu. Jola nawet wypożyczyła parawan, który tachałam ja, gdyż nie było chętnych. 

Za to chętnych na plażowanie było od groma. Sznur turystów obładowanych torbami, parawanami, leżaczkami, dmuchanymi flamingami, oraz dziećmi z wiadereczkami, wogle nie przejmujących się pogodą, sunął w stronę Bałtyku, wszak każdy chciał zająć jak najlepsze miejsce.

Mogliśmy dołączyć do sznura, ale odgrzebując w pamięci trasę, jaką pokonywaliśmy w osiemnastym roku, ruszyliśmy pełni dobrych przeczuć. Niestetyż, skrót przez port był zamknięty, więc musieliśmy nadłożyć drogi. Grunt, że w końcu zanurzyliśmy stopy w miałkim piasku... mogłabym napisać gorącym, ale bym skłamała. 

Kiedy już miejsce wszystkim pasowało... co nie było wcale takie łatwe...doprawdy...  a Romek sprytnie wbił paliki parawanu swoim sandałem, rozłożyłyśmy ręczniki ... i siebie ( ja w swetrze) ... a potem poczęłyśmy uwieczniać nasze ciała, na komórkach... wszak młodsze nie będziemy. Jola jakoś nie paliła się do roznegliżowania, choć ją zachęcałyśmy, wskazując bardziej utuczone, kobiece ciała obleczone w stroje nawet dwuczęściowe. Brrrrrr. W sumie jestem jak najbardziej za tym, by umieć zaakceptować swoje kształty i nie przejmować się tłuszczą spoglądającą znad parawanów. Kij z nimi. 

Jednakże Jola nie dawała się przekonać. Polazła pochodzić po brzegu. I ten brzeg chyba ją natchnął, bo oto stanęła przed nami i oznajmiła, że chce się przepłynąć tą mega szybką łodzią, co rozpruwa morskie fale, a pasażerowie krzyczą tak, że chyba w Szwecji ich słychać. Wszyscy spojrzeli na nią jak na raroga. No, kto by się spodziewał, że Kubuś jest tak odważny. Prosiaczek tylko szczelniej owinął się bluzą, dając do zrozumienia, że ona pasuje. - A mnie to pasuje!- wstałam otrzepując się z piachu. - Popłyniemy razem!. Taaaaaa. W tamtym momencie czułam się zajebiście. Oto zdecydowałam się na TAKIE szaleństwo. Kurde no. - Kiedy to ja ostatnio zrobiłam coś tak nieodpowiedzialnego? Nieodpowiedzialnego, gdyż przed wejściem na pokład, musiałam zapewnić - Tak, nie mam problemów z kręgosłupem. -Raz się żyje !- krzyknęłam do Joli, gdy tylko łódź nabierała szybkości.- A potem wiele razy odwiedza sanatoria - moja podświadomość zdołała stłumić inne okrzyki w zarodku. 

W sumie było tak sobie. Doprawdy. Ta prędkość, to żadna prędkość. Jak dla mnie. Tylko 70 km. Pffffff. A myślałam że pędzi z 300. Trzasnęłyśmy sobie fotę i po piętnastu minutach opuszczałyśmy łódź lżejsze o 40 zł. W drodze powrotnej rozłożyłyśmy parasol, bo zaczęło padać. Nasz team również uciekał z plaży. Spotkałyśmy ich na drodze. - Jak było?- Romek zadał pytanie. - ZAJEBIŚCIE!- rozemocjonowana Jola relacjonowała naszą przygodę. 

Kiedy przechodziliśmy obok wesołego miasteczka, puściłam do Joli oko - To co? Może jutro wybierzemy się na młot? ( wielgachna konstrukcja w wesołym miasteczku, która wciąga chętnych na samiutką górę, a potem gwałtownie opuszcza... i tak kilka razy) - Eeeeee. Raczej nie. Szkoda jedzenia- wyznała szczerze.  

Dochodziliśmy prawie do pensjonatu, gdy Jola zauważyła, iż niesie parawan. Zatrzymała się gwałtownie - Hej! Kto mnie zrobił w człona i dał mi to?- wskazywała na ładunek. - Romek!- krzyknęłyśmy chórem  i ryknęliśmy śmiechem. 

Po obiedzie poleźliśmy na miasto. Zakupiliśmy trunki ( ja słony karmel z Krupnika ) by świętować urodziny ani... znaczy ani twoje, ani moje... oraz bilety na jutrzejszy występ gwiazdy Disco Polo. Po kolacji znów spotkanie. Tym razem u nas. Zasnęłam zaraz potem, jak " wyciumkałam" dwa kieliszki karmelu. 

PS. Ciumkanie polega na tym, że moczy się usta, oblizuje wargi mrucząc przy tym z rozkoszy... to tak gwoli wyjaśnienia, jakby ktoś nie wiedział.