Porządek ratujący życie.

 Dzisiaj będzie o fobii. Tej fobii, którą dopiero co u siebie odkryłam. Zdziwiłam się wielce, bo tyle lat przeżyłam i pojęcia o niej nie miałam. Hymm... a może to jest jak z uczuleniem, które nagle się pojawia znikąd i zmienia ci życie na zawsze. Boszszsz... ależ to zabrzmiało poważnie.

 Post pomimo wszystko będzie mało poważny, bo gdyby był poważny, to bym już nie żyła... no i przede wszystkim bym o tym nie napisała. No! 

Zaczęło się dość niewinnie.Jak już pisałam jakiś czas temu, zapragnęłam schudnąć i nawet poczyniłam w tym kierunku niejakie kroki. I nie było by w tym nic nadzwyczajnego, bo ileż z kobiet, dnia każdego, wyraża takie pragnienie? Hę ?Pewnie w kij. 

Oznajmiam krótko. Sie nie udało. 

Dowiedziałam się o tym w bardzo zaskakujący sposób. Nieeeenieeniiiiiieeee. Nie wyciągnęłam spod  szafki wagi łazienkowej. No co wy?To by było zbyt proste, niczym sikanie z wiatrem. A tak naprawdę nie chciałam sobie psuć nastroju. A nastrój miałam wspaniały. Włączyłam swoją play listę na Spotify i poczęłam robić porządki w garderobie. Postanowiłam silnie przetrzebić ciuchy, których na pewno już nie włożę. I tak dotarłam do pewniej sukienki. Onegdaj bardzo mi się podobała. Midi w kolorze cappuccino, z rękawkami 3/4 i głębszym dekoltem na plecach, ozdobiony delikatną koronką.Pogładziłam miękki materiał i z nostalgią wspominałam czas, gdy właśnie w niej zadawałam szyku, w procesji na Boże Ciało. No co? To była sukienka właśnie tego typu... czyt. " kościołowa" Nie mówcie, że nie macie takich ciuchów. Dobra. Bo zbaczam. 

Żal mi było się z nią rozstawać. Rzuciłam okiem. Powinnam się zmieścić. Rozpięłam boczny zamek, wcisnęłam ręce i choć rękawy zbyt szczelnie opinały moje przedramiona, przesadziłam głowę. I tu pojawił się problem,bo zrolowana podszewka zatrzymała się przed biustem. Cycki nie kości, wszak się uginają. Tak. Wobec tego poczęłam ciągnąć materiał do dołu. Łatwo nie było. I dopiero jak miałam biust ściśnięty tak, że japierdole, poczułam panikę na maksa. Brakowało mi powietrza. Dobra, wiem. Cyckami się nie oddycha, jednak wówczas miałam wrażenie, że i owszem. Chciałam przeciągnąć podszewkę z powrotem. Ani drgnęła. No to zgięłam się w pół, by sukienka opadła i bym mogła dłońmi złapać z jej krawędź i się z niej się wyswobodzić.Osiągnęłam połowiczny sukces, bo i owszem, kiecka opadła, ale nie na tyle, bym mogła ją chwycić i się jej pozbyć. No i teraz dopiero zaczęły się prawdziwe schody. Materiał opinał moje wyprostowane ręce, tak do łokci. Teraz utknęłam na dobre.Było już za późno na zestaw ćwiczeń wysmuklających. W domu nikogutko... prócz kotów... kto mógłby mi pomóc, a ja jak ta tuba na dwóch nogach, podążająca na ślepo ku granicy histerii, kończącej się śmiercią. Dosłownie rzutem na taśmę dobiegła mnie myśl, że mogę przecież rozciąć sukienkę nożyczkami. Sięgnęłam po nie do szafki, wymacałam i rozcięłam kawałek materiału. Potem poszło już szybko. Z siłą, jakiej bym u siebie nigdy nie podejrzewała, rozerwałam "kajdany"No dobra. Podszewkę na cyckach przecięłam i dopiero wówczas odetchnęłam z ulgą. Od teraz opinające  ubrania powodują u mnie wrażenie, iż za chwilę zacznę się dusić. Może mi to przejdzie, ale nie wiem.

By zatriumfował obiektywizm, należy podkreślić pewien aspekt.To porządek uratował mi życie. Bo gdybym nie znalazła nożyczek, to pewnie byłabym kolejnym przypadkiem w programie "Żarty śmierci"z podtytułem " Śmiercionośna podszewka"

Wiem, wiem.Mogłabym również dołączyć do zdobywców nagrody Darwina, gdyż zginęłabym w wyniku swojej głupoty, tylko musiałabym nie mieć potomstwa. A potomstwo posiadam. Ba! Właśnie dziś urodził się mój pierwszy wnusio.

 Po tej wiadomości chce mi się bardzo żyć... i jeszcze bardziej... w cholerę bardziej.