.......................

Płacz.... ból.. niedowierzanie.... Ułamek sekundy i Marcina już z nami nie ma. A przecież to mogłabym być ja. To moją głowę mógł rozłupać spadający odłamek skały. Byłam tuż obok. Obrazek jak z widokówki. W górze piękne góry... w dole pluskające się małe dzieci, wraz z rodzicami. Woda, która dawała wytchnienie w tym upalnym dniu. Pozowanie do zdjęć, które robiła nam jego żona. Potem świst i Marcin pada do płytkiej wody, która momentalnie zmienia kolor. Krzyk Renaty i mój szloch, że on nie żyje. Mam pewność, bo próbuję wydobyć jego głowę z pod wody i widzę odsłonięty mózg. Szok.
 Wszyscy zachwycaliśmy się, jakim są dobrym małżeństwem. Poznałam ich w ubiegłym roku w Szklarskiej, a teraz się spotkaliśmy w Iwoniczu. Wielka radość i niedowierzanie, że " góra z górą...." Ten obraz pozostanie mi w pamięci na zawsze.
Spoczywaj w spokoju...... 
...............................................................................
Nie mogło zabraknąć tego wpisu, który umieściłam w całkiem innym miejscu, tuż po wypadku. Dziś dojrzałam do tego, by ruszyć do przodu. Tym bardziej, iż dopiero co, wydałam za mąż swoją córkę. Wydarzenia z wesela opiszę w następnym poście.