Pokój z widokiem. Jak w korcu maku.

O matko. Jeszcze trochę, a Bałtyk by zamarzł a ja przecież miałam pisać o wycieczce nad nasze... jakże wyjątkowo w tym osiemnastym roku... cieplutkie morze.
Nie pytajcie gdzie mnie wessało, bo dziś będzie ciąg dalszy wycieczki, wszak słowo się rzekło... kobyłka o płota.
Kolejny dzień przed wyjazdem zaczęłam jak Bóg przykazał... znaczy od wstania z łóżka, a nie od całonocnego czuwania. Tym razem Młodszy odwiózł mnie pod próg Reniaczka. Do Wesołego Autobusu dojechaliśmy o czasie i spokojnie zajęłyśmy miejsca. Droga jak to droga, ciągnęła się jak falki z olejem. Wiadomo... przebudowy, rozbudowy, wahadełka i inne pierdoły, skutecznie spowalniały nasz pojazd. Do celu jechaliśmy prawie dziewięć godzin. Tyle  czasu, że gro człowieków zdążyło się napić i wytrzeźwieć. A po drodze nawet wytańczyć. Kierowca był wyjątkowo pobłażliwy dla pasażerów hasających w te i wewte.
Co oczywiście z punktu widzenia bezpieczeństwa, było nad wyraz nierozsądne.

Na marginesie muszę dodać, że już na początku z Reniaczkiem stwierdziłyśmy, iż kierowca był jakiś taki mało życiowy, gdyż albowiem nie pomógł nam władować do bagażnika naszych waliz. Co za fopa!!. Biedak  nie wiedział, komu podpadł. Na bank był to dla niego czas, w którym jego poliki płonęły dnia każdego... pod wpływem naszego codziennego komentowania jego osoby.
Wylądowałyśmy w pokoju czteroosobowym. Dobiły do nas jeszcze dwie blondynki. Tego wieczoru zadzierzgnęłyśmy bliższą znajomość z obiema siostrami. Okazało się nawet, iż Jola pracuje w mojej miejscowości. Hymmm... jakież to życie jest zaskakujące i musiałam przejechać pół Polski, by poznać taką fajną babeczkę.
Dobra. Zanim jeszcze roztrząsałyśmy nasze dotychczasowe życie, nad różnymi napojami mniej, lub bardziej wyskokowymi. przywiezionymi ze stron rodzinnych, postanowiłyśmy zaraz po obiado-kolacji wybrać się nad morze.
Ruszyłyśmy żwawym krokiem wzdłuż ulicy. Na rozstaju zatrzymałyśmy się zastanawiając się, w którym kierunku mamy się udać. Padła nawet propozycja, by ruszyć w górę ulicy, ale na szczęście kulki się połączyły i doszłyśmy do wniosku, iż skoro w dole ulicy widniej Zatoka Pucka, to morze nie może być wyżej. Dla pewności zasięgnęłyśmy języka u tubylca i ruszyłyśmy we wskazanym kierunku. Szłyśmy i szłyśmy i szłyśmy. Ale warto było, choć nad morzem piździło jak w kieleckim. Strzeliłyśmy sobie tysiąc pięćset fotek... w swetrach..  i wróciłyśmy do pensjonatu, zaklinając pogodę.
Podczas wieczornych rozmów Polaków.. znaczy Polek.. utwierdziłyśmy się w przekonaniu, że dobrze trafiłyśmy.
Choć musiałyśmy tachać pakunki na drugie piętro, to przynajmniej miałyśmy balkon, z którego, jak się odpowiednio wychyliłaś, można było dostrzec skrawek morza... albo zatoki?