Oczy błękitne i oczy zielone.. mocno zaskoczone.

No i proszę. Historia zatoczyła koło i znów wylądowałam przed górą prania. Wynika z tego, iż gdzie bym nie wybyła, po powrocie do gniazda, czeka na mnie to samo. Jednakże jestem w stanie to zaakceptować. Dużo się działo. Oj dużo. Spróbuję choć po łepkach opisać to i owo, bo doprawdy warto. No to do dzieła.
Wycieczkę z Reniaczkiem moim ukochanym, w nawiasie Przyjaciółką, planowałam kilka miesięcy wstecz. Małż żył w błogiej nieświadomości, bo miałam litość nad jego psychiką. Po ostatniej wyprawie zastrzegł, że już nigdy mnie nie puści. Kilka ładnych lat myślał, że jestem posłuszną żoną. a tu po prostu jakoś nie wychodziło. To ona nie mogła, to mi coś wypadło. W końcu stwierdziłyśmy, że tak być nie może i w tym roku pojedziemy nad morze.

Kilka dni przed wyjazdem wykonuję telefon do Wyjechanego Małża i od progu stosuję w ton błagalno- proszący, płynnie  przechodzący w skowyt. Dobra. Naginam troszkę prawdę do swoich potrzeb, ale ojtamojtam... cel uświęca środki co nie?
Na marginesie dodam, iż nawet gdyby nie wyraził zgody i tak bym pojechała... byłam już spakowana, więc... no.
Wyraża zgodę, choć pod pewnymi warunkami, które przemilczę, gdyż dotyczą alkowy.
Noc przed podróżą, w ogóle nie śpię. Zawsze tak robię. Jednakże tym razem,jestem tak zmęczona, że przed trzecią kładę się na kanapie. Nastawiam budzik na czwartą. Szmaciarz nie dzwoni. A może dzwoni, a ja wyłączam ?  O 4.28 słyszę Kalinę.
- To co, już spakowana?-ciekawski Małż dopytuje. Wstał o trzeciej i jest już w drodze do domu.
Rzucam okiem na zegar. -" Omatkonaniebiesiach!!! Zaspałam!!"
- Nie mam czasu !- krzyczę do słuchawki i lecę nakładać twarz.
 O piątej budzę córkę i wyruszamy po Reniaczka. Pod chacjendę Przyjaciółki dojeżdżamy dość szybko.O tej godzinie nie ma korków. Dzwonię do drzwi trochę zdziwiona, gdyż zawsze przed naszymi wyjazdami, koleżanka krząta się po kuchni przygotowując prowiant na drogę, a dziś jej nie dostrzegam. -" Zaspała pipajedna"- stwierdzam i spoglądam na zegarek. Do odjazdu "Wesołego Autobusu" mamy jeszcze pół godziny. " Zdążymy" przekonuję sama siebie. Wychodzi w piżamie. Patrzy na mnie, a w jej niebieskich oczach, otoczonych sztucznymi rzęsami ( no ludzie.... jak na wycieczkę, nie przedłużyć sobie rzęs?... toż to grzech zaniechania... ekhm, ekhm... również nie popełniłam tego grzechu ) dostrzegam niezgłębione pokłady zdziwienia łamane przez totalne zaskoczenie.
- Jedziemy jutro- wydobywa z siebie głos.
- No proszę cię...Jak ... jutro? To dziś jest szósty - spokojnie przekonuję.
- No tak, ale my jedziemy siódmego - dodaje nieco głośniej.
- Mówiłaś, że szóstego.
- Nie, mówiłam że na sześć dni.
Wreszcie kulki się zderzają. Zaczynamy się śmiać. Ona ze mnie, ja też... z siebie.
Salwy śmiechu nie milkną przez dzień cały. Wszyscy robotnicy, pracujący przy ocieplaniu, wiedzą o moim roztargnieniu... i sąsiedzi... i dalsza rodzina. A wszystko przez to, że Małż powrócił i zastał swoją żonę w domowych pieleszach, upychającą szczaw do słoików, a potem rozgłosił na całą okolicę, jaką to ma w domu stereotypową blondynkę.
A ja wiem, że ten się śmieje, kto śmieje się ostatni. No!

Kolejna porcja przygód blondynki/ blondynek nad Bałtykiem już niebawem.