Świąteczne klimaty z murzyńskiej chaty. Deszczownia pod świetlówkami.

Oznajmiam bez owijania w papę, dopóki nie wyjadę do wód, mój blog będzie mało oryginalny.Dlatego osobniki ziewające na samą myśl o monotematyczności, uprasza się o wylogowanie. Dobra. Oto ciąg dalszy budowlanych zmagań inwestorki- autorki.
Doprawdy, wąskie przejście to był mały pikuś. Dlatego po wszystkim tym, co opiszę poniżej, postanowiłam nie przejmować się zbytnio różnymi wynikłymi przeciwnościami, bo nigdy nie wiadomo, czy nie czeka na mnie za rogiem nowo postawionej ściany, jeszcze coś grubszego.
Aha, wspomniane przejście udało się poszerzyć heblując górną krawędź drzwi. Co prawda powstała szpara, ale kto by się tym przejmował, wszak wiosna przyszła.

Natomiast w Wielki Piątek wróciliśmy z mszy i zastaliśmy kuchnię zalaną deszczówką cieknącą z sufitu. Synowie, córka oraz jej chłopak weszli na dach i poczęli zgarniać szczotkami wodę spływającą z nowo wylanego stropu, wprost pod dach istniejącego domu. Okazało się, że dziwnym trafem poziom wylanego betonu, był niczym równia pochyła. Niby była to minimalna różnica, ale wystarczyła by woda znalazła się w kuchni. Ów zabieg pomógł. Deszcz przestał padać, a woda przestała kapać.
W Wielką Sobotę wrócił Małż. Kiedy z córką przygotowywaliśmy potrawy, męska część rodziny uszczelniała dach workami z piaskiem na całej długości. Wyjeżdżając z domu na mszę, przezornie podstawiliśmy miednicę w newralgicznych miejscach... w sensie tych, gdzie wcześniej kapało, gdyż deszcz budził się na nowo .O jakież było nasze zaskoczenie, gdy po powrocie z kościoła znów z sufitu lała się woda... tak, tak... nie kapała, a lała. Misek i salaterek brakło. Podstawialiśmy wszystkie statki na czuja, bo nie można było zapalić światła, gdyż z żarówek lało się najbardziej.Dwa razy w nocy wylewałam zgromadzoną wodę i wycierałam podłogę.
Przed świtem stwierdziłam z przerażeniem, że również w łazience i nowo wyremontowanym pokoju zaczyna kapać. I tak oto, gdy inni podążali na rezurekcję, moja rodzina w strugach deszczu,stawiała ściankę z cegieł i betonu, wzdłuż stropu. Do śniadania wielkanocnego zsiadaliśmy umęczeni, jak konie po westernie. Zaraz po zjedzeniu, poszliśmy spać.
Tegoroczny Prima Aprilis zwalił nas z nóg.Wcale nie ze śmiechu.
P.S
Dziś było tak cieplutko, że rozłożyłam leżaczek pomiędzy górą pulpy i stertą krokwi. Dwie godzinki wylegiwałam się na słońcu. Naładowałam akumulatory na kolejne zmagania z rozbabraną budową, które jak znam życie, wkrótce nastąpią. Paaaaa.