Normalnie głupio mi teraz jak niewiemco. Oto doceniliście maestrie moich jęków w ostatnim wpisie... że spóźniona wegetacja, że zimno i wogle... a tu taaaaadaaaammm. Pięć dni minęło i upały takie, że moje koty przychodzą do domu, nie aby się najeść, lecz by się ochłodzić na zimnej posadzce. Osobiście również popylam bez paputków i jest mi tak dobrze. Szczególnie teraz, gdy zaliczyłam pielenie truskawek.
Ojezuskubrodaty! Czy u was też tak zimno, jak na Podlasiu?Co głupio pytam. Jasne, że nie. To tylko na tym froncie północno- wschodnim taka zimnica. I to jest bardzo nie sprawiedliwe. Doprawdy. Bo dajmy na to, gdyby do nas wiosna docierała z niemałym poślizgiem, ale za to zima też się spóźniała z takim samym poślizgiem, to byłabym ukontentowana. A tak. Szlag!
Dzisiaj będzie o fobii. Tej fobii, którą dopiero co u siebie odkryłam. Zdziwiłam się wielce, bo tyle lat przeżyłam i pojęcia o niej nie miałam. Hymm... a może to jest jak z uczuleniem, które nagle się pojawia znikąd i zmienia ci życie na zawsze. Boszszsz... ależ to zabrzmiało poważnie.
Post pomimo wszystko będzie mało poważny, bo gdyby był poważny, to bym już nie żyła... no i przede wszystkim bym o tym nie napisała. No!
Zaczęło się dość niewinnie.Jak już pisałam jakiś czas temu, zapragnęłam schudnąć i nawet poczyniłam w tym kierunku niejakie kroki. I nie było by w tym nic nadzwyczajnego, bo ileż z kobiet, dnia każdego, wyraża takie pragnienie? Hę ?Pewnie w kij.
Oznajmiam krótko. Sie nie udało.
