Deficyt cierpliwości.

Uffff.Nie ma to jak na starych śmieciach. Wreszcie TU dotarłam. Podgarniałam pajęczyny i zdumiał mnie nowym panel blogowy. No nie powalił mnie na kolana. No nie. Pewnie dlatego, że w pewnym wieku jakoś tak trudniej przyzwyczaić się do nowości. A bo to dopiero co załapałaś obsługę, a tu jeb...już serwują  nowości, choć wcale o to nie prosiłaś. Dobra, dobra, Znam te powiedzenie, kto stoi w miejscu,ten się cofa. A może ja chcę być cofnięta? Hęęę? 

Jakaś taka, ostatnimi czasy, nerwowa się zrobiłam. Może Małż ma rację, że czepiam się i wogle. Nie oszukujmy się, on też nie należy do tych z gatunku aniołowatych. Ale jak tu się nie unieść ( he he, co za eufemizm mi wyszedł) gdy... dajmy na to... pierwszy przykład z brzegu... Wysyłam go do sklepu, po DWIE rzeczy ( sól i zapałki). Czekam. Dzwonię. Jest u rodziców. Spoko. Dzwonię drugi raz, by do tych DWÓCH rzeczy, dodać jeszcze DWIE (majonez i mleko)

-Pamiętaj, CZTERY rzeczy- przypominam.

 - Nie musisz powtarzać, nie jestem dziecko - oburza się. Mija pięć minut. Dzwoni ze sklepu..

.- Jakie to miały być te dodatkowe zakupy? Powtarzam. Wraca. Zaglądam do torby.

 -Słoik majonezu jest, mleko jest. A gdzie zapałki i sól? - pytam spokojnie łudząc się, że JUŻ rozpakował połowę zakupów.

Patrzy na mnie okrągłymi oczyma, próbując połączyć kropki.

 - Miały być cztery rzeczy, no i są. Kupiłem jeszcze ciastka do kawy i papierosy. 

No i chu..r!  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Chlip, chlip, chlip. Jak o tym pomyślę, to rozklejam się jak bibuła na deszczu. Ale to ze szczęścia i dumy.