Dentyści wszystkich krain, łączcie się. Wesele pod znakiem podróży.

No i stało się. 14.09  zostałam TE ŚCIO WĄ. Taaaaaaa... teraz wszystkie dowcipy o "mamuśkach" będę brała dzielnie na klatę.
Czas przed, w trakcie, i po... był tak intensywny, że dziś patrząc wstecz, nie wierzę, że to wszystko JUŻ za mną. I bardzo dobrze, bo drugi raz bym chyba tego nie przeżyła.
No i muszę spisać na łamach wszystko, co jeszcze nie umknęło z mojej pamięci. A było tyyyyyyyle tego, że to będzie mega wyzwanie.  Zróbcie sobie kawkę już teraz, bo przerwy na reklamy nie będzie.
No to jedziem z tym koksem.

.......................

Płacz.... ból.. niedowierzanie.... Ułamek sekundy i Marcina już z nami nie ma. A przecież to mogłabym być ja. To moją głowę mógł rozłupać spadający odłamek skały. Byłam tuż obok. Obrazek jak z widokówki. W górze piękne góry... w dole pluskające się małe dzieci, wraz z rodzicami. Woda, która dawała wytchnienie w tym upalnym dniu. Pozowanie do zdjęć, które robiła nam jego żona. Potem świst i Marcin pada do płytkiej wody, która momentalnie zmienia kolor. Krzyk Renaty i mój szloch, że on nie żyje. Mam pewność, bo próbuję wydobyć jego głowę z pod wody i widzę odsłonięty mózg. Szok.
 Wszyscy zachwycaliśmy się, jakim są dobrym małżeństwem. Poznałam ich w ubiegłym roku w Szklarskiej, a teraz się spotkaliśmy w Iwoniczu. Wielka radość i niedowierzanie, że " góra z górą...." Ten obraz pozostanie mi w pamięci na zawsze.
Spoczywaj w spokoju...... 
...............................................................................
Nie mogło zabraknąć tego wpisu, który umieściłam w całkiem innym miejscu, tuż po wypadku. Dziś dojrzałam do tego, by ruszyć do przodu. Tym bardziej, iż dopiero co, wydałam za mąż swoją córkę. Wydarzenia z wesela opiszę w następnym poście.