Nieżyciowy kierownik.Pan Hilary dwudziestego pierwszego wieku.

Kolejny dzień powitał nas pięknym słoneczkiem i nieco mniej pięknym samopoczuciem. Co prawda to ostatnie mnie nie dotyczyło, wszak kac to dla mnie pieśń przeszłości, ale inni... Doprawdy, żal było patrzeć. A tu przed uczestnikami plażing i smażing.
Nad morze wyruszyłyśmy dość wcześnie, wszak czekało na nas prawie trzy kilometry drogi. Zanim dotarłyśmy, znaleźliśmy odpowiednie miejsce, rozłożyłyśmy ręczniki, nasmarowały kremem, porobiły tysiąc pięćset fotek, trzeba było wracać na obiad. Znów trzy kilometry. Po obiedzie powtórka. I kolejne sześć kilosów.

Po kolacji byłyśmy zmachane, jak koń po westernie. Ale jak tu leżeć, gdy przed nami taaaakie możliwości. Padła propozycja, aby wybrać się na potańcówkę... do centrum. Znowu trzy kilosy w jedną i trzy w drugą? Hęęęęę? Taka perspektywa powaliła nas na tapczaniki. Aż tak zdesperowane nie byłyśmy. W życiu. Suma sumarum inni też nie byli. Wobec tego całe nasze pięterko zebrało się na holu i dawaj uprawiać integrację w szerszym gronie. Oczywiście uczestnicy szybko zorganizowali tańce, które trwały tylko do 23-ciej, bo przyszedł kierownik wycieczki i pogonił wszystkich do łóżek.
A na zakończenie przytoczę historię z życia nowo poznanych sióstr.
Doronia dzwoni do Joli. Gadają i gadają, jak to siostry. Jednak Doronia słyszy po drugiej stronie zdyszany głos siostry... trzaskanie drzwi... sapanie... i takie tam inne niezidentyfikowane odgłosy.
- Co ty tam robisz?
- No bo wiesz co... miałam podłączyć komórkę do ładowarki , ale ty zadzwoniłaś i teraz nie mogę jej znaleźć.
- Spokojnie, na pewno leży tam gdzie zawsze.
- Tam gdzie zawsze, czyli na stoliku,  leży tylko ładowarka, a komórki nie ma .
 - Więc ty  szukasz komórki?

- No przecież ci tłumaczę.

- Jak komórka ma leżeć na stoliku, przecież przez nią rozmawiasz?
Kurtyna.