Podłość i małomiasteczkowość doradców.

 Ale żeby nie było, że mój Małż jest taki w trąbkę dmuchany, muszę do ostatniej opisanej historii dodać jeszcze coś,co spina w ramy, te nasze "przejścia" komórkowe.Mam nadzieję, że na zawsze.

Jakiś czas po tym, jak Małż skontrolował mój telefon, zdarzyło się, że miałam dostęp do jego nowego telefonu. Ot, po prostu zrobiłam zdjęcie jego komórką, na jego życzenie oczywiście, gdy leżał na kanapie obłożony kotami ( o naszych kotach będę musiała kiedyś napisać... koniecznie ) Poprosił mnie jeszcze, bym wysłała owa fotkę do córki, która również przysyła często gęsto zdjęcia jej dwóch kotów. Po tej prośbie odwrócił się na drugi bok i zaraz potem usłyszałam miarowe chrapanie. 

Smakowite foremki łamane przez niewidzialne kutasy.

No nie da się nie być monotematyczną, no nie da. Dziś znów będzie o moim Małżu. Jak ktoś ma dość, niech oddali się w podskokach. Trudno. 

Gorączka przedświąteczna w pełnej okazałości. Kuchnia jawi się jak pobojowisko, choć staram się na bieżąco ogarniać co się da. Małż ze starszym synem wyrabia się w naszym lesie, ścinając tzw. suszki ( bo jak się nie sprząta to można zapłacić mandat... no wiem... rozbój w biały dzień )W tak zwanym międzyczasie łapię za koszyczek i jadę do kościoła. Wracam. Małż już w domu rozłożony na kanapie w pozycji " ave Cezar". Na stoliku paruje świeżo zaparzona kawa, obok na paterze słuszna porcja domowych wafli polanych czekolad@ .

Doprawdy, mądrość życiowa nabyta przez lata doprowadziła do tego, że określenie " zostaw, to na święta" w naszej rodzinie nie funkcjonuje.