Wędrująca singielka. Plażowe pokusy różnego kalibru.

Kolejnego dnia czekała na nas wyprawa na Hel. Oczywiście autobusem. Uffff. Wzięłyśmy wszystko, co wziąć powinnyśmy plus mój wielki, tęczowy parasol, który miał nas chronić przed nadmiarem słońca, choć nad Władysławowem kłębiły się ciemne chmury.
 - Dziś na Helu będzie piękna pogoda-zapewnił ktoś z pasażerów.
Pozostali wycieczkowicze uczepili się tego, jak tonący brzytwy. O tak! Pozytywne myślenie daje efekty! Półwysep przywitał nas pięknym słońcem.

Większość uczestników wycieczki skierowała się ku latarni. Jednakże Doronia, która PONOWNIE odwiedzała to miejsce, zapewniała, że jeśli pójdziemy drogą przez las, to szybciej dotrzemy do morza. Okej. Była to wie, co nie?
Poleźliśmy za nią. Początkowo droga była jaka była. Wiadomo. Leśna. A potem zaczęły się wydmy. O MA TKO NA NIEBIESIACH!!!  aleśmy się zmachały zanim dotarłyśmy na plażę, to tylko my wiemy. O dziwo, jak tylko dojrzałyśmy morze, to całe zmęczenie gdzieś uleciało.
Patrzymy .. plaża. Ludzi jak na lekarstwo. Przede wszystkim matki z potomstwem. Czad. Można bez obaw wyłuszczyć swoje blade ciała. Ale póki co chwyciłyśmy za aparaty i dawaj utrwalać ową piękną chwilę.
Mogłabym napisać, iż zachwytom nie było końca, ale niestety bym skłamała. Gdyż albowiem jedna z nas się wyłamała.
- Ale jak to tak? Tak pusto? Za mało tu ludzi. I plaża jakaś taka wąska. I nie ma żadnej budki z przekąskami.- kręciła nosem.
 - No coś ty. Fajnie jest. Właśnie dlatego, że mało ludzi. A przekąski to mamy przecież ze sobą.
Zarzuciłyśmy ją gradem argumentów.
- Ale nie na kim oka zawiesić.
Spojrzałyśmy na nią jak na raroga.
- Nie ma facetów- dobiła nas.
- Dlatego idziemy dalej!- postanowiła.
To była Doronia.Taaaaaa. Doronia jest singielką. Od urodzenia. Prawie pół wieku. I to chyba ją tłumaczy? Co nie?
Spojrzałam na Reniaczka... ona spojrzała na mnie. Westchnęłyśmy i tyle. Fakt. Asertywność nie jest naszą najmocniejszą stroną. Ale gdzie myślenie pozytywne?  Wszak podczas ruchu, człowiek równomiernie się opala. No!
Jola nie miała głosu, bo przecież nie będzie stała na przeszkodzie, by siostra w końcu odnalazła tego, którego nie zgubiła.
Siostry obrały kurs, na majaczącą w oddali latarnię. Na oko tak gdzieś 5 kilometrów. Brzegiem morza. Zarzuciłam na plecy parasol, na którym powiesiłam klapki i ruszyłyśmy za nimi. Z nieba lał się żar... morze szumiało... a piasek skrzypiał pod stopami.
Pozwolicie, że teraz odbiegnę nieco od relacjonowania dalszej drogi i skupię się na owym piasku. Bo gdy tak szłyśmy zwróciłam się do Przyjaciółki w te słowa.
-Słyszysz, jak fajnie piszczy piasek?
- No coś ty? To piasek? A nie mewy?
Mew nie było.Nigdzie.
Współtowarzyszki przemieszczały się o wiele szybciej, a my lazłyśmy jak za karę. ALE!!! Pozytywne myślenie!!  Doszło nawet do tego, że musieliśmy zawrócić, bo zgubiłam jednego klapka dyndającego na parasolu. Oczyma wyobraźni widziałam, jak pomykam po helskim deptaku w jednym chodaku, ale Reniaczek dostrzegł zgubę. Siostry widząc, iż zawracamy, próbowały krzyczeć i dodzwonić się do nas, lecz nie było zasięgu.
Korzystając z bezludnej plaży... dobra... nie całkiem bezludnej, bo pod wydmami opalała się para... zupełnie golusieńka... postanowiłyśmy uwiecznić tę chwilę, przyjmując pozy zapożyczone z pism dla facetów.Tęczowa parasolka jako rekwizyt, odegrała swoją rolę należycie. Nikt nas nie widział... poza ową parą... więc bez hamulców wypinałyśmy i odsłaniałyśmy to i owo. Doprawdy. Całe nasze, ukrywane wyuzdanie, wylazło na światło dzienne.
 Ptfu, ptfu, ptfu... co za zgorszenie.
W końcu dotarłyśmy do sióstr, które leżały plackiem na zatłoczonej plaży. Niestety nie doszły do latarni i nie spotkały " towarów" ze "Słonecznego patrolu." I po co było tak się gnać, ja się pytam?.
Zmęczone usiadłyśmy nad brzegiem morza. Zdążyłam zjeść kolbę kukurydzy, gdy od wschodu przyszła taka czarna chmura, że biegusiem całe towarzystwo zwijało się z brzegu.
Do autobusu dotarłyśmy w strugach deszczu.
W drodze powrotnej rozmowa o wieczornym wyjściu do klubu.
- To co? Dziś wybieramy się na tańce? -Reniaczek  pyta, oglądając zdjęcia w telefonie.
- No jasne.Tylko gdzie?
- Kierownik polecał " Czarnego Konia"
- No to możemy tam zajrzeć.Ciekawa jestem, jak tam jest? - zastanawiam się.
I w tym momencie spoglądam na telefon Reniaczka i co widzę. Fotkę z napisem " Wet disco"
- O matko! Będą polewać wodą? Konkurs mokrego podkoszulka, czy co? - wyobraźnia szybuje pod niebiosa.
- Ale o czym ty mówisz?- przyjaciółka spogląda na mnie ze zdziwieniem.
- No bo przecież ten napis oznacza " mokre disco"- tłumaczę. - Czyli będą czymś polewać. Wodą, albo pianą. No wiesz... 
- No właśnie nie wiem? - nie spuszcza ze mnie wzroku.- O co ci chodzi?- pyta dalej.
- No przecież widziałam reklamę klubu - tłumaczę.
- Jaką reklamę i gdzie?
- No przecież w twoim telefonie.
Patrzy na mnie jakbym majaczyła.
- A ta fotka?- pokazuję palcem.
- To zdjęcie naklejki z twojego olejku do włosów, który mi polecałaś w pensjonacie. 
Kurtyna.