Płonące konary zgaszone przez służbistę. Rozgrywki bez przykrywki.

W związku z szeroko zakrojoną integracją, o której wspominałam wcześniej, poznałam Krzysztofa. Krzysztof leżał na sąsiedniej leżance, podczas okładów z parafiny. Przez dwadzieścia minut, zdążyliśmy się poznać, o tyle o ile. Jednakże miałam takie wrażenie, że znam go całe wieki. Ba! Zdążyłam nawet polubić zaraz po ty, jak wyznał, że to ja powinnam na balu przebierańców zająć pierwsze miejsce. W każdym bądź razie, on głosował na mnie.Ha! Wyznał mi jeszcze, że miał zamiar przebrać się za księdza, ale nie zabrał ze sobą odpowiedniej koszuli.

Krzysztof często przesiaduje na piątym piętrze, bo właśnie tam można podłączyć się do wifi. Teraz razem okupujemy wytłuczoną skórzaną kanapę. Natomiast wczoraj rozegraliśmy turniej skrable, w którym zwyciężyłam, choć widziałam, że kombinował jak koń pod górkę. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, że nie wyczuwałam w nim potrzeby oczarowania mojej osoby. Nigdy. Żadnych dwuznacznych słów, czy gestów. Podejrzewałam nawet, iż ma inną orientację. Na wieczorkach nigdy nie tańczył z żadną kobietą  i w ogóle rzadko tam zaglądał. Jakiś taki nimb tajemniczości go otaczał. Ale razu pewnego zadzwoniła jego żona, więc moje wątpliwości zostały rozwiane raz na zawsze. Podsłuchałam, że przyjedzie po niego na koniec turnusu. Może dlatego jest taki grzeczny?
Doprawdy nie mam pojęcia, z jakiego powodu woła na mnie Marylka, choć za każdym razem wyjaśniam, że noszę inne imię. Hymmm... Zygmunt ( ten mój ziomal) też kojarzy mi się ze Stefanem, i  muszę bardzo się pilnować, by na niego tak nie wołać.
Aha... wczoraj było ognisko. Pogoda dopisała i zabawy wkoło płonących konarów trwały równo do dwudziestej drugiej. Na nic się zdały błagania, by przedłużyć imprezę choć o pół godziny. Ka- Owiec był nieprzejednany. Cisza nocna jak na koloniach. PSIAJEGOMAĆ!!!
Na takie dictum zrezygnowane towarzystwo, przeniosło się do sanatoryjnych pokojów, by kontynuować zajęcia w podgrupach.
Dobra. Na dziś to tyle. Krzysiek przyszedł  i żąda rewanżu.
Tocipa ( pożegnanie zaczerpnięte od Krzysztofa, który w ten sposób kończył rozmowę ze swoją żoną)