Sanatoryjne okonie.

Tak w ogóle to nie powinnam narzekać. W końcu trafiłam na spoko koleżankę, a tuż obok naszego pokoju znajduje się kawiarenka serwująca cienkie drinki i kijową muzykę. Jednakże jak ktoś chce potańczyć, to mu słaba muza w tańcu nie przeszkodzi. Tak jak mnie na ten przykład.

Poza tym pierwsze piętro, na którym urzędujemy, charakteryzuje się tym, że można przeleźć przez barierkę tarasu na kawałek trawniczka i już się jest poza ośrodkiem. W dni słoneczne korzystałam z owego kawałka zieleni rozkładając na nim swoje blade ciało. Nie wzruszało mnie to, iż cale osiem pięter mogło widzieć moje rozpłaszczone jestestwo, wchłaniające witaminę D. Tak samo czyniła również koleżanka Gocha z pobliskiego pokoju. I było git. Aż tu nagle, podczas posiłku Ka-Owiec poinformował całą sanatoryjną brać, iż na trawniczkach nie można się opalać.
 Razem z Gochą stanęliśmy okoniem i postanowiliśmy, iż będziemy mieć gdzieś ten zakaz. Nie będzie nam jakiś szmaki i owaki zabraniać wchłaniania płomieni górskiego słoneczka.
Aż tu raptem napatoczył się ogrodnik.
 "Ooooo!!! Chłopie!!! Gdyś ty wiedział, z kim zadarłeś, to pewnie zacząłbyś koszenie trawy w najodleglejszym zakątku sanatoryjnych ogrodów" 
Wykrzyczałyśmy mu, że jak nam zabrania grzania się w słońcu, to niech sam posiedzi cały dzień w naszych zimnych, wilgotnych pokojach, gdzie nasze schorowane stawy wykręcają się jeszcze bardziej.
 O tych stawach to było przegięcie, ale to, że akurat nasze piętro jest wpuszczone w skałę wiedzieli wszyscy. Może latem owo usytuowanie dawało przyjemny chłodek? Jednakże póki co, mamy dopiero połowę maja. Tak? No! Chłopina oddalił się w podskokach i tyle.
 Radość nasza niestety nie trwała długo, bo zaczęło padać. W związku z powyższym większość czasu spędzamy w holu głównym, bo tu jest cieplej.
Jak to mówią, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
 Integracja zatacza coraz szersze kręgi.