czwartek, 7 stycznia 2021

Zimne ognie rozpalają.

 No i przyszedł ten, na którego wszyscy, nawet najwięksi malkontenci czekali z nadzieją, bo podobno tak źle jak było, to już być nie może. Obyśmy nie przekonali się, że jednak MOŻE. Taaaa... jednak ci pozytywnie nastawieni ( czyt. naiwni) maj@ w życiu lepiej. Skromnie dodam, iż ja należę do takowych. W połowie ubiegłego roku, nakleiłam na główną ścianę w salonie napis...

 Pozytywne myśli maj@   moc, która sprawia, że problemy znikają

Przyznaję, iż musiałam to uczynić, bo jakoś te moje pozytywne przegięcie, zaczęło niebezpiecznie oscylować w drug@ stronę. Śmierć tatusia przechyliła na maksa moje nastawienie do świata. Choć nie zmarł na covid, to jednak jest jego ofiar@. Gdy zaczął gorączkować, żaden lekarz nie chciał przyjechać na wizytę. Przez trzy dni walczyliśmy ze skacz@c@ temperatur@. Potem był tak osłabiony, że nie potrafił utrzymać się na nogach. Patrzyłam bezradnie, jak z godziny na godzinę uchodzi z niego życie, a ja nie mogłam mu pomóc.Na teleporadzie dowiedziałam się, że tatuś ma mocznicę i trzeba natychmiast załatwić dializę. Udało się,lecz było zbyt późno. Zmarł w szpitalu 29 marca. Na pogrzebie nie mogło być więcej niż 5 osób. To co przeżyłam, jako jedyna córka, jest nie do opisania. 

Ale życie toczy się dalej. Covid zbiera żniwo bez przerwy. Tuż po świętach zmarła moja 67 letnia sąsiadka, a trzy dni później jej 48 letni syn. Kolejni sąsiedzi w szpitalach. Czy jeszcze kiedykolwiek ich zobaczę? Drżę o życie moich bliskich. Małża, któremu coraz częściej włącza się nieśmiertelność ( czyt. wzmożone spożywanie procentów i zagryzanie papierochami ), córki, która oczekuje dziecka, syna starszego, który wymiksował się z życia naszej rodziny, syna młodszego, który zaręczył się i zamieszkał z narzeczoną. O siebie też drżę, ale jakoś najmniej, doprawdy. 

Dobra. Dość już tych drżeń. 

Albo i nie. Napiszę jeszcze o jednym przypadku, gdy cała drżałam i płakałam, lecz zgoła z innego powodu.

Pierwszego dnia Nowego Roku postanowiliśmy z Małżem odwiedzić jego rodziców, by złożyć im życzenia. Małż wpadł na pomysł, abyśmy zabrali ze sobą głośnik i wchodząc do ich domu, włączyli z telefonu jakiś skoczny kawałek. Natomiast ja zaproponowałam, byśmy zabrali ze sobą również zimne ognie i odpalili je tuż przed wejściem. Najpierw jednak nie mogliśmy się zdecydować, jaki to ma być ten kawałek. Potem, czyj telefon jest głośniejszy, co przy naszych planach było dość istotne. Wszystko to ustalaliśmy w naszym aucie, pod domem teściów. Potem, gdy już wreszcie opuściliśmy zaparowany pojazd, z muzyk@ na maksa, mieliśmy niemałe problemy z odpaleniem zimnych ogni. Kiedy w końcu nam się udało, to piosenka się skończyła. Wobec tego znów straciliśmy trochę czasu, na ponownym jej odtworzeniu. Dobrze, że zimne ognie miały ok. 50 cm, bo by z kolei one zagasły. Muszę dodać, iż przez cały czas byliśmy obserwowani przez sąsiadów, bo nie dość, że nie mieliśmy maseczek, to w trakcie tych całych przygotowań, skręcaliśmy się ze śmiechu. Kiedy udało nam się wszytko zsynchronizować, , otworzyliśmy bramkę i ostro ruszyliśmy w kierunku werandy, na której już czekała zdumiona siostra Małża. 

Śpiewając i kręcąc młynka zimnymi ogniami, pokonywałam kolejne stopnie. Małż podążając tuż za mną, niósł głośnik w jednej, a telefon w drugiej ręce. I doprawdy nie wiem, jak by to wszystko się skończyło, gdybym nagle się nie odwróciła z pretensj@ , z powodu pomylenia słów refrenu przez Małża. Spojrzałam i zastygłam w bezruchu. 

W kapturze polarowej bluzy mojego lubego, płonął ogień. I to był moment. Rzuciłam płonące druty na trawę i poczęłam walić rękoma po plecach, by zdusić płomienie. Udało się. Co prawda bluza do wywalenia, ale Małż cały. No, może trochę poobijany. 

Gdy emocje siako tako opadły, zaczęła się głęboka retrospekcja, co jak i dlaczego. Na koniec dowiedzieliśmy się, że siostra myślała, iż w tym zaparkowanym i zaparowanym aucie robimy to, co ten, no, na Titanicu... z t@ aktork@... no wiecie.

No  to powiem wam, że o mało się nie posikałam ze śmiechu.

No bo raczej wszyscy wiedz@, że  po tylu latach w małżeństwie, miast gaszenia ognia namiętności w aucie, musi wystarczyć gaszenie ognia w kapturze. 



                 

   

4 komentarze:

  1. No takie rzeczy to tylko U Ciebie :-)
    Współczuję z powodu śmierci taty, mój zmarł w samą wigilię rok temu, więc wyobrażam sobie twoje odczucia.
    Napis Ci chyba niepotrzebny, dasz radę!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No fakt, jakoś tak mam :D
      Jotko, przyjmij i moje wyrazy współczucia.
      Napis mnie stawia do pionu, jak tylko schylam się w kierunku dołu ;)

      Usuń
  2. Pewnie, że dasz rade . A drżenia mamy wspólne, polowa normalnie myślących drży, ale z tych wstrząsów nic specjalnie nie wynika. A więc tylko spokój może nas uratować. Buziaki

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Luciu, ten spokój to w obecnych czasach często towar deficytowy.Serdeczności :*

      Usuń

"To czy człowiek jest inteligentny poznaje się po jego odpowie-dziach. To czy jest mądry, po pytaniach."- Naguib Mahfouz

Ostatnio na tapecie

Wszechświat wie lepiej.

tu grzeliście ławę najczęściej

Etykiety

sanatorium problemy wycieczka podróż zabawa budowa kolega morze praca wyjazd auto blog dylematy ksiądz przygoda rehabilitacja tańce wesele wizyta Konstancja argumenty blondynki cud dom fachowcy integracja koleżanka majster mąż narodziny ogród pamięć początek powrót pragnienie propozycja rocznica rodzina siostry sprzątanie syn urzędnik zakupy zaskoczenie zguba święto życzenia Małż Nowy Rok plan przygoda ogień apel awaria wycieczka morze koncert auto awaria holowanie sąsiad auto zakup akademia babcia autobus awaria bal bank bociek bunt cel choroba dach deszcz działanie egoista film folklor goście gra gwara góra głos higiena historia imieniny informacja. irytacja życie rodzinne spokój jazda kazanie kelnerka kierat kieszonka klucze kobieta koledzy koleżanki kolęda komórka kolega podejrzenia kwiaty kłótnia lód marzenia masaż matka metoda miłość mężczyzna nerwy niespodzianka nowe miejsce nowy sprzęt odchudzanie święto zaskoczenie mąż odcinki odwyk uzależnienie słodycze ognisko pieszczoty plaża podarki pogoda operator sms córka poród Anioł pomoc pomyłka porządek sukienka pułapka ratunek postanowienie pozytywne postrzeganie świata pośpiech prezent prośby przebranie przedwiośnie przemyślenia przeprosiny przyjazd pytania radość relacja remont rocznica śnieg zaskoczenie tajemnica proboszcz rozmowy rozterki rubikon rysa sanatorium koleżanki sanatorium masażysta pogoda fajfy flirt schemat siostry rodzina relaks blokada spełnienie spostrzegawczość spowiedź strata synowie szał szczęście szwagierka słońce pole truskawki pielenie opalanie. tatuś teleporada zdrowie lekarz zdumienie cud teściowa śmierć rocznica torebka troska tęsknota wesele goście suknia zabawa wnuczęta wróżba wspomnienia wspomnienia sylwester święta wycieczka morze szaleństwo wyobraźnia zakochani zakupy ekologia wesele zdjęcia zdrowie zima znajomy zęby złość bezradność zdumienie ściana śmieci śniadanie święta święta prezenty zaskoczenie radość święta wypieki foremki wzrok komórka zaskoczenie